Page:Satya harihschandra katha.pdf/39

(१४०)
त्योबिच्‌ रात्रिमहाँ विलाप्अति गरी रुन्थिन्‌ यसोरी तिनी ।
चाल्पाएर सबै उठीकन गए को रुन्छ हेरौं भनी ॥
जम्बू स्याल कराउँथे वरिपरी डर्‌ क्यै न मानी तहाँ ।
नारी एकलि रातका बिच बसी रोई रहेकी वहाँ ॥

(१४१)
देखे ती सबले र शोधनि गरे आश्चर्य भै यो घरी ।
कोह्वौ के हुनगो र यस्‌ तरहले रुन्छ्यौ विपद्‌ के परी ॥
धेरै पल्ट यसोरि सोधनि गरे को ह्वौ बताऊ भनी ।
रोइन्‌ उत्तर केहि दीन नशकी अत्यन्त दुःखी बनी ॥

(१४२)
शङ्का आपसमा गरे सकलले यो डंकिनी हो यहाँ ।
बस्थी यो किन नत्र निर्भय भई यो मध्य-रात्री महाँ ॥
योहो बालक घातिनी अब यहाँ हूँदैन राख्नू भनी ।
पक्री केश लछारदै नगरका बाहिर्‌ पुर्‍याए अनी ॥

(१४३)
हाहा! कष्ट! हरे! उही श्वपचका सामू पुर्‍याई दिए ।
मार्नू पर्दछ डंकिनी अब भनी सल्लाह गर्दा भए ॥
हे चाण्डाल! रहीछ यो शहरका बालक्‌विनाशी भनी ।
पक्र्यौं बालकघातिनी अधम यो हो मार्न योग्यै पनी ॥