Page:Satya harihschandra katha.pdf/34

(१२०)
यस्तो अद्भुत त्यो मशान बिचमा देखेर राजा तहीं ।
भन्छन्‌ दैव! मलाइ कुन्‌ करमले ल्याइ पुर्‍यायो यहीं ॥
अग्नी धेर भइ पहाड सरिको अग्लो तहीं देखिने ।
बोसो मस्किपरेर तेहि बिचमा चट्चट्‌ अवाज्‌ आउने ॥

(१२१)
यस्ता भूमिमहाँ बसी करलिई जम्बागरि जोड्दछन्‌ ।
यो मेरो यति भूपको यति श्वपच्‌कोहो भनी राख्तछन्‌ ॥
राजाको पनि भेष्‌ श्वपच्‌ सरि भई सोभाव मिल्दैगयो ।
यस्ता धर्मि भयेर ती नृपतिको भारी दशा भै गयो ॥

(१२२)
रात्रीमा निदछैन कत्ति नृपमा भोक्‌ दीनमा एक्‌ रती ।
थीयो चित्त प्रिया र पुत्रतिरनै तिन्‌को हमेशा मती ॥
थाङ्नू एक जडाउरी पनि बुचे भोटो लगाई तहाँ ।
मुर्दाका कपडा बटोलि दिन दिन्‌ बोकेर जान्थे वहाँ ॥

(१२३)
गर्थे सोधनि के गरूँ अब भनी काँपेर ती थर्‌थरी ।
आज्ञा माफिक दास भै गरदथे जो आउँथ्यो काम्‌ परी ॥
यस्तै चाल्सँग एक वर्ष शतझैं मानेर काटी लिए ।
रानी पुत्र त दुःखसागर महाँ सौंपी दिएकै थिए ॥