This page has been proofread
(१००)
भई दासि कसोरि स्वामि लाई ।
अब छोडूँ कसरी म के चिताई ॥
यस जन्म महाँ हुँदैन भेट ।
पछि जन्मान्तरको मिलान के छ? ॥
(१०१)
तर सत्य न छोडि जान्छु ऐह्ले ।
यतिमै सत्य कसोरि छोडुँ मैले ॥
पतिकै छ मलाइ फिक्रि भारी ।
कसरी राज हुनेछ छोडि नारी ॥
(१०२)
बिकीगो पुत्र त साथ् लिएर जान्छू ।
मुख हेरी यसलाई दीन काट्छू ॥
अब अन्तिम यो बिदा मलाई ।
दिइ बक्योस् अब नाथ, देर् न लाई ॥
(१०३)
राजा केहि जबाफ दीन नसकि मूर्छा परेकै थिए ।
लौलौ हींड, भनी लछारि धनिले लीएर जाँदा भए ॥
मूर्छाबाट बिऊँझि खप्न नसकी अत्यन्त दुःखी बनी ।
लागे छाति पिटेर रून बहुतै हा पुत्र रानी, भनी ॥
