(४०)
हा हा! कष्ट वियोग हेरनु यहाँ के दुःख यस्तो भनी ।
कोलाहल् त गरे तहाँ सकलले साह्रै दयालू बनी ॥
विश्वामित्र अघी सरीकन तहाँ भन्दा भए हे नृर्प ।
योदुष्कर्म अयोग्य छोड विचरो रोयो हरे! बालक ॥
(४१)
राजालाइ यती भनेर मुनिले तेस्का नजीकै गये ।
येही मंत्र जपेस् भनी वरुणको एक्मंत्र शिक्षा दिये ॥
तेही मंत्र जप्यो तहाँ वरूणजी आए अगाडी अनि ।
राजालाइ भने खुशी छु बध यो पर्दैन गर्नू पनि ॥
(४२)
छोडी देउ हुनेछ पूर्णमख[1] यो त्योरोग जाला अबै ।
आज्ञा येति सुनी सकी वरुणको खुशी भए ती सबै ॥
छोडे बालकलाइ यज्ञ सकियो राजा हरिश्चन्द्रले ।
खूशी भैकन प्रार्थना जलधिको गर्दा भए नम्रले ॥
(४३)
लागे बालक भन्न हेरि सबमा बाँचे म मर्ने थिएँ ।
हे धर्मज्ञ समाजहो! भन तिमि कस्को म छोरो भएँ ॥
यस्तो प्रश्न सुनी सभासदहरू भन्छन् मुखामुख् गरी ।
बेचे ब्राह्मणले त पुत्र नृपकै भन्थे तहाँ एक थरी ॥
- ↑ यज्ञ
