Page:Prometheus.pdf/37

(१५)
उनले भने: "त्यो कालो, कृहिँदो दाना
कुहरका मनि, कोकिल-काल अगाडि,
मुदाच्छन्ल, तुषारमरुमा मर्दौ, दुर्बल,
सक्तैन पलाउन त्यो ? बाँफको बीउ हो ।
यसमा छ संभावना अत्त्त । अनन्त !
यो किल्कोले सल्काउन सक्तैन संसार ?
प्रथम रशि्मिमा तिमिराक्रान्त छैन के
नव दिवसको गौरवको रवदार कबूल ?
मानवको पनि नव दिवस आउला विकास-शील ।"

(१६)
विशाल शक्तिको अँध्यारो बीउ झै
रङमडिएको मानव, दशामा दयनीय,
आजछ निन्दनीय, तर भोलि नहोला
प्रशंसनीय ? बेचारा आत्मा यस रातमा
हातमा शाक्तिहीन हिँड्दछ, शिलान्ध बिलकुल ।
दयनीय छ उसको वर्तमान, भविष्य अनिडिचत ।
ञ न चिन्दछ आफूलाई, दृष्टिविताको नजर !
सुन्नुविताको श्रवण समान छ, लाचार !
म उसको आँखाबाट कालो अँध्यारो फिक्छु ।
उस्का कानका जाली बनाउँछु, अतिचंख ।
यस दुर्नल जातिको प्रलय घमकीमा,
क्र्र स्वर्गमनि, म बन्दछु मानब उद्घारक ।

(१७)
करुणाले कोमल पृथिवीतरफ प्रेरित,
प्रमियसले हाले एक खोक्रो निगालोमा
अरिनबीज अग्निबीज रहस्यमय, एक स्फुलिंग ।
जस्तो डाल्दछु, अवभासका क्षणमा,
मात्रव भावले उत्तेजित कविवर कुनै,
निरमीलित लोचन, अन्तर प्रकाशमान,
एक सुनौला धपधप, मुरलीमा, स्वनिर्मित,
सप्तछिद्र, एकलासको मुटु चोरी,
नव प्राव अनल एक विकासयुगको
अभिनव । उसका जोशीला भावलहरीमा
छर्बरिन्छ नयाँ रंग जन-मन-धन-समूहमा,
खल्बलाई सुषुप्त विहग-भाव प्रभावित ।
प्रस्थान गरे तिनी तब मानव-बस्तीतिर