Page:Bhanubhaktako ramayan.pdf/209

पैल्हे रावणले जिती कन लियो सेवा उसैको गरिस् ।
ऐल्हे श्रीरघुनाथले जिति लिंदा उन्का अधिन्मा परिस् ॥
खुप् यो योग्य भयो अझै पनि तँ जा सेवा प्रभूकै गरी ।
आऊनू तइँले यहाँ जब त राम् वैकुण्ठ जान्छन् हरी ॥१०२॥

हूकुम् येती कुबेरले पनि गर्या ख्वामित् पुग्याथ्याँ जसै ।
मञ्जुर् सोहि हुकुम् गरी कन फिर्याँ खुस् भै हजुर्मा तसै ॥
पुष्पक्को विनती सुनेर रघुनाथ्जीको हुकुम् भो पनी ।
ऐल्हे जा तँ म सम्झुँला त उ बखत् चाँडो तँ आयास् भनी ॥१०३॥

पुष्पक्लाइ बिदा दिया र रघुनाथ्ले राज्यको भोग् गर्या ।
जस्का राज्य महाँ बुढा पछि रही बाला न कैल्हे मर्या ॥
यस्तो राज् प्रभुले गर्या सकलका आनन्दमै काल् गयो ।
श्रीराम्का तहिं राज्यमा पनि ठुलो आश्चर्य एक् दिन् भयो ॥१०४॥

ब्राह्मण्को लडिका मरेछ र पिता रूँदा रह्याछन् कहीं ।
देख्या श्रीरघुनाथले तब विचार् राख्या प्रभूले तहीं ॥
क्याले यो विधि भो भनी कन विचार् गर्दा भयो याद् जसै ।
तप् गर्थ्यो तहिं शूद्र जङ्गल विषे उस्लाइ मार्या तसै ॥१०५॥

तप् गर्दा जब शूद्र मारि दिनु भो ऊठ्यो लडीको पनी ।
ब्राह्मण् खूसि भया गयो परमधाम् त्यो शूद्र चाहीं पनी ॥
यस्तै रित् सित पालना गरि लिंगा दुःखी भयेनन् कहीं ।
कोटी लिङ्ग पनी स्थल स्थल विषे थाप्या प्रभूले तहीं ॥१०६॥

संसार्को सुख भोग् गराउनु भयो सीताजिलाई पनी ।
येहि गायर लोक् तरुन् भनि भन्या स्थापन् कथाको पनी ॥
सीता मात्र थिइन् प्रिया प्रभुजिकी राजर्षिको चाल् धरी ।
शिक्षा खातिर गादिमा बसि अनेक् राज्का अनेक् काम् गरी ॥१०७॥