Page:Bhanubhaktako ramayan.pdf/210

दस् हज्जार् जब वर्ष राज् गरि बित्या काल् ता यसै बिच् महाँ ।
सीताले रघुनाथका चरणमा बिन्ती गरिन् एक् तहाँ ॥
ख्वामित् नित्य हजूरका चरणकी दासी म हूँ ता पनी ।
पर्छन् आयर पाउमा म सित खुप् ब्रह्मादि द्यौता पनी ॥१०८॥

गर्छन् बिन्ति हजुर् अघी गइ दिया आफैं प्रभू राम् पनी ।
पाऊ लाग्नु हुन्याछ युक्ति यहि हो वैकुण्ठ जान्या भनी ॥
भन्छन् बिन्ति गर्याँ हजुर् सित सबै ब्रह्मादिको मत् पनी ।
जस्तो गर्न उचीत हो उहि हवस् ख्वामित् जनायाँ भनी ॥१०९॥

सीताले विनती गरिन् र रघुनाथ्ज्यूको हुकुम् भो तहाँ ।
बेस् भन्छन् अब गर्नु पर्दछ यसो वैकुण्ठ जाँदा महाँ ॥
लोक्को एक् अपवाद् लगायर तिमीलाई बडा वन् महाँ ।
लैगी त्याग् पनि गर्छु जानु तिमिले वाल्मीकि आश्रम् जहाँ ॥११०॥

ऐल्हे गर्भ छ जन्मनन् दुइ कुमार् विर् विर् तिमीले पनी ।
लोक्को यो अपवाद मेट्छु अब ता पस्छू म नीया भनी ॥
याहीं आयर लोकका बिच महाँ न्यायै पसौली जसै ।
फाट्निन् धर्ति र ताहिं बाट तिमिले वैकुण्ठ जानू तसै ॥१११॥

यस् रित्ले तिमि जाउली जब अघी क्यै काल् बसी मै पनी ।
आऊँला किन बस्तछू कहि सक्याँ यै सुर् छ मेरो भनी ॥
जानाको यहि सूर निश्चय गरी श्रीराम् सभामा गया ।
हाम्रा यश् अपयश् कसो छ दुनियामा येहि सोद्धा भया ॥११२॥

सब्ले बिन्ति पनी गर्या हजुरमा बोल्छन् यशै यश् भनी ।
एकाले पछि क्या भन्यो कि महराज् एक् सुन्छु अप्यश् भनी ॥
रावण्ले वनमा हरी घर लगी क्यै दिन् त राख्यो पनी ।
यस्ती हुन् इ सिता उनै कन घरै ल्याया छ चोखी भनी ॥११३॥