Page:Bhanubhaktako ramayan.pdf/118

जब त अति पियारो पुत्र कान्छो मर्याको ।
खबर कहन आयो फौज् समेत् नाश् गर्याको ॥
तब त अधिक ताप् भै भन्छ रावण् रिसाई ।
अब त गइ म आफैं मार्दछू तेसलाई ॥९६॥

की मार्छू कि त बाँधि ल्याउँछू यहाँ तेरा नजिक्मा भनी ।
रावण्ले यति इन्द्रजित् सित भन्यो तेस् इन्द्रजित्ले पनी ॥
हात् जोरीकन बिन्ति गर्छ म छँदै आफैं हजुर्ले तहाँ ।
जानू पर्छ कतै म गै सहजमा ल्याऊँछु बाँधी यहाँ ॥९७॥

येती बिन्ति गरी चढ्यो रथमहाँ क्यै फौज् पनी साथ् लिई ।
आयो श्रीहनुमान् भया तिर गयो साम्ने मुहाडा दिई ॥
देख्या श्रीहनुमानले पनि र खुप् गर्ज्या ति साम्ने भई ।
लोहस्तम्भ लिई कुदी कन उपर् आकाश बिच्मा गई ॥९८॥

लोहस्तम्भ उचालि घुम्न बिचमा लाग्या गरुड् झैं जसै ।
पाँच् बाण् छोडि लगाइ आठ् अनि थपी फेरी लगायो तसै ॥
बाण् लाग्या भनि इन्द्रजित् खुसि भई गर्ज्यो जसै ता तहाँ ।
घोडा सुत् रथ चूर्ण पारि हनुमान् कूद्या ति आकाश् महाँ ॥९९॥

फेर् आर्का रथमा चढेर अब ता बाँध्छू म ऐल्हे भनी ।
फ्याँक्यो जल्दि र ब्रह्मपाश् ति हनुमान्जीलाइ बाँध्यो पनी ॥
बाँधी श्रीहनुमानलाइ सँग ली फर्क्यो र दर्बार् गयो ।
बाँध्याका हनुमान देखि सहरै सम्पूर्ण खूसी भयो ॥१००॥

जुन् राम्को चरणै स्मरण् गरि सहज् अज्ञान पाश् नाश् गरी ।
वैकुण्ठै सब पुग्दछन् भनि भन्या तेस् ब्रह्मपाश्मा परी ॥
बाँधिन्थ्या हनुमान् कहाँ तर पनी बन्धन् पर्या झैं भया ।
रावण् भेटि त जाँ भनेर हनुमान् चुप्चाप लागी गया ॥१०१॥