Page:Bhanubhaktako ramayan.pdf/115

ऊठी श्रीरघुनाथको नजर भो वाहीं थियो काग् पनी ।
फ्याँक्या एक् तृण ली तहाँ प्रभुजिले यो काग मार्छू भनी ॥
त्यो काग् चौध भुवन् डुल्यो त पनि एक् पायेन आधार् जसै ।
फेरी आइ शरण् परी नजर दी बाँची गयो काग् तसै ॥७८॥

मेरा आज शरण् पर्यो भनि दया आयो उ काग्मा पनी ।
मै माथी त दया कसो हुन गयो भन्थिन् भन्या यो पनी ॥
हात् जोरी कन बिन्ति फेरि हनुमान् विर् गर्न लाग्या तहाँ ।
याहाँ छन् भनि यो खबर् न भइ पो आऊन ढिल् भो यहाँ ॥७९॥

रावण्ले हरि ली गयो भनि खबर् हुन्थ्यो त बाँच्थ्यो कहाँ ।
आज् तक् रावणको कुलै प्रभुजिले सब् भस्म गर्थ्या यहाँ ॥
देख्छू रूप त सानु मानु भङिरा जत्रो कसोरी लडी ।
राक्षस् नाश् तिमि गर्दछौ तिमि ठुला हुन्छौ स्वरुप्की बढी ॥८०॥

तिम्रो रुप् अति सानु देख्छु अरु ता कत्रा हुनन् झन् भनी ।
संझन्छू मनले र गुम्छु मनमा आश्चर्य मान्छू पनी ॥
यस्तो मर्जि सिताजिको सुनि तहाँ पर्वत् सरीका भया ।
मेरू तुल्य स्वरुप् गरेर हनुमान् साम्ने खडा भै रह्या ॥८१॥

जब त ति हनुमान्को रुप् ठुलो देखि लीइन् ।
खुसि भइ तहिं बीदा माइले जल्दि दीइन् ॥
अब त तिमी हनूमन् धृष्ट चाला छिपाऊ ।
इनिहरु सब देख्छन् कूदि फेर् जाइ जाऊ ॥८२॥

यति सुनि हनुमान्ले फेरि बिन्ती लगाया ।
सहज सित म जान्थ्याँ येति फल् खान पाया ॥
वरिपरि फल फुल् छन् मर्जि मात्रै म पाऊँ ।
हुकुम बिनु कसोरी आज आफैं म खाऊँ ॥८३॥