Page:Bhanubhaktako ramayan.pdf/114

बिन्ती श्रीहनुमानले पनि गर्या माता म सेवक् त हूँ ।
ख्वामित्का इ विपत् सबै म कहुँला धेर् बात् यहाँ क्या कहूँ ॥
राम् लक्ष्मण् दुइ भाइ सुग्रिव समेत् वानर्कि सेना लिई ।
वंशै रावणको विनाश् गरि दिनन् घेरा सहर्मा दिई ॥७२॥

ख्वामित्लाइ लियेर फेर रघुनाथ् जानन् अयोध्या महाँ ।
आवैनन् रघुनाथ् भनेर मनमा शङ्कै न लागोस् यहाँ ॥
यो बिन्ती सुनि भन्दछिन् तहिं सिता राम्चन्द्रजी क्या गरी ।
सेना ली कन आउनन् अति गभिर् यस्तो समुद्रै तरी ॥७३॥

जननि कन बुझाया यो हुकुम् सूनि ताहाँ ।
मइछु प्रभुजिको दास् बोकुँला पीठ माहाँ ॥
रघुपति दुइ भाईलाइ क्या दुःख पर्छन् ।
सकल अरु र सुग्रिव् कूदि आफै ति तर्छन् ॥७४॥

जननि म त बिदा झट् पाउँ मर्जी त सून्याँ ।
अब त उहिं गया पो हुन्छ काम् जल्दि हून्या ॥
जउन चिज दिंदामा राम विश्वास मान्छन् ।
उहि चिज पनि पाऊँ जान्छु दिन् मात्र जान्छन् ॥७५॥

यति सुनि अघि देखी केशपाश्मा धर्याको ।
मणि झिकि दिइ हालिन् रामका मन् पर्याको ॥
मणि दिइ फिरि भन्छिन् चित्रकुट्मा भयाको ।
शरण परि नजर् दी काग बाँची गयाको ॥७६॥

एक् दिन हे हनुमन् म चित्रकुटमा राम्का नजिक्मा थियाँ ।
मेरा काख महाँ सुत्या र रघुनाथ् हात्को तकीया दियाँ ॥
मेरा लाल् दुइ पाउ देखि कन काग् आयो र ठूँग्यो जसै ।
मेरा इ दुइ पाउ देखि बहुतै आयो रगत् पो तसै ॥७७॥