Page:Bhanubhaktako ramayan.pdf/113

औंठी दी कन फेर् प्रणाम् पनि गरी जस्सै हनूमान् बस्या ।
देखिन् औंठि जसै तसै बखतमा हर्षाश्रुधारा खस्या ॥
बर् बर् आँसु खसाउँदै प्रभुजिको औंठी सिरोपर् धरिन् ।
साह्रै खुस् हनुमान् उपर् भइ तहाँ प्राण् झैं पियारो गरिन् ॥६६॥

हित गरि हनुमान्जीलाइ भन्छिन् ति माता ।
म कन तिमि भयौ खुप् प्राणका आज दाता ॥
तिमि सित रघुनाथ्ले खूप विश्वास मान्या ।
तब म सित पठाया येहि काम्ले त जान्याँ ॥६७॥

अब त तिमि हनूमान् जल्दि गै रामलाई ।
भन विपति पर्याकि देखि हाल्यौ मलाई ॥
जति गरि म उपर् श्रीरामको हुन्छ माया ।
तति गरि तिमिले खुप् युक्तिले बिन्ति लाया ॥६८॥

जिन् तिन् शरीर महिना दुइ ता म धर्छू ।
ताहाँ पछी त तिमि निश्चय जान मर्छू ॥
खान्या छ दुष्ट तरकारि बनाइ येही ।
छैनन् यहाँ अरु सहाय मलाइ कोही ॥६९॥

तस्मात् अवश्य इ दुई महिना न जाई ।
सुग्रिव् समेत् सकल सैन्य लियेर आई ॥
यस् दुष्टलाइ सब वंश समेत मारुन् ।
यो दुःखसागर पर्या कि मलाइ तारुन् ॥७०॥

सिप सित गरि बिन्ती खुप् दयालू बनाया ।
जति छ फजिति मेरा यो सबै थोक् जनाया ॥
यति विनति गर्या लौ पाउला धर्म धेरै ।
सकल भनि सक्याँ बात् क्या भनू बेरबेरै ॥७१॥