Page:Bhanubhaktako ramayan.pdf/103

आऊ लौ पस मूखमा भनि तसै बोल्या हनुमान् तसै ।
भन्छन् आज सिता न भेटि कन ता पस्तीन मुख्मा कसै ॥
सीता भेटि म फर्कुला र रघुनाथ्ज्यूका हजुर्मा गई ।
विस्तार् बिन्ति गरेर आइ पसुँला तिम्रो अहारा भई ॥६॥

यस्ता बात् सुनि भन्दछिन् ति सुरसा मेरा मुखैमा पसी ।
निस्की जाउ नहीं भन्या म बलले पक्रेर दाह्रा धसी ॥
मार्छू येति भनिन् र लौ तब यहाँ मुख बाउ चाँडो भनी ।
चार् कोस्को त शरीर् गरी कन बस्या आफू हनूमान् पनी ॥७॥

चार् कोस्का हनुमान देखि सुरसा बिस् कोसको मुख् गरिन् ।
चालिस् कोस् हनुमान् भया र असि कोस् मुख् फेरि जल्दी धरिन् ॥
जल्दी फेर् हनुमानले छबिस कोस्को रुप् गराई बस्या ।
फेर् दूई सय कोस् मुखै जब गरिन् अँगुष्ठ झैं भै पस्या ॥८॥

निस्क्या जल्दि र भन्दछन् ति हनुमान् हे देवि मुख्मा पसी ।
निस्क्याँ जान्छु म ता अवश्य अब ता बन्दैन काम् ता बसी ॥
अक्कल् बल् सितका वचन् जब सुनिन् यस्ता हनूमानका ।
आफ्नू सत्य कुरो तसै सब कहिन् छाडिन् कुरा खानका ॥९॥

सक्छौ काम् तिमि साधि आउ हनुमन् यो बल् छ तिम्रो भनी ।
चीह्न्याँ भन्छु म इन्द्रका हजुरमा तिम्रो पराक्रम् पनी ॥
बल् बुझ्नै भनि इन्द्रका हुकुमले आया कि ता हूँ भनी ।
खुस् भै स्वर्ग विषे गइन् ति सुरसा कूद्या हनूमान् पनी ॥१०॥

जस्ले सागर नाम् धर्या म कन सो राजा सगर् जो गया ।
तिन्का वंश महाँ विभूषणसरी श्रीराम राजा भया ॥
तिन्का काम निमित्त आज हनुमान् जान्छन् इ लङ्का महाँ ।
मैनाक् पर्वत् निस्क जाउ तिमि गै विश्रामू गराऊ तहाँ ॥११॥