Jump to content

Page:Champa.pdf/52: Difference between revisions

From Nepali Proofreaders
No edit summary
No edit summary
Page body (to be transcluded):Page body (to be transcluded):
Line 1: Line 1:
देखिएको थियो । व्यक्तित्व नै संसारको सम्राट् हो यसको अभाव  
देखिएको थियो । व्यक्तित्व नै संसारको सम्राट् हो, यसको अभाव  
शून्यता हो । त्यस शून्यतामा जीवनको लवलेश पाइन्न । मनुष्य जब  
शून्यता हो । त्यस शून्यतामा जीवनको लवलेश पाइन्न । मनुष्य जब  
एक चिज हुँ भन्दछ, र अरू चिजसँग लड्न थाल्दछ, ऊ केही न केही  
एक चिज हुँ भन्दछ, र अरु चिजसँग लड्न थाल्दछ, ऊ केही न केही  
बन्न जान्दछ । जब ऊ सब किसिमको चिजमा एकाकार रहन्छ या सब मतको  
बन्न जान्दछ । जब ऊ सब किसिमको चिजमा एकाकार रहन्छ या सब मतको  
समर्थक रहन्छ, तबसम्म ऊ हावाको निर्जीव परालका रूपमा रहन्छ ।  
समर्थक रहन्छ, तबसम्म ऊ हावाको निर्जीव परालको रुपमा रहन्छ ।  
मत्वको मात्राको प्रधानता चढ्नु नै विकासको पहिलो सिँढी हो ।  
महत्वको मात्राको प्रधानता चढ्नु नै विकासको पहिलो सिंढी हो ।  
आज्ञाकारिताको विष्णु सहस्रनाम सबैले लेखेका छन् तर केवल  
आज्ञाकारिताको विष्णु सहस्रनाम सबैले लेखेका छन् तर केवल  
झकाइ र निहुराइ मात्र विकास हो भन्नु सफेद गलत हो । चम्पाका
झुकाई र निहुराइ मात्र विकास हो भन्नु सफेद गलत हो । चम्पाको
निमित्त, प्रकृतिका नियमले नै, जीवनको सर्वस्वाभाविक सब क्रिया र  
निमित्त, प्रकृतिका नियमले नै जीवनको सर्वस्वभाविक सब क्रिया र  
गुणबाट वञ्चित भएर, स्त्रीत्वको निमिट्यान्नमा घरबुहारीको निन्याउरो  
गुणबाट वञ्चित भएर, स्त्रीत्वको निमिट्यान्नमा घर बुहारीको निन्याउरो  
मैलो आदर्श हुनु सुहाउने कुरो जरुर थिएन । चम्पा मानिस बन्न  
मैलो आदर्श हुनु सुहाउने कुरो जरुर थिएन । चम्पा मानिस बन्न  
खोज्दथिन् तर चम्पा डराउँथिन्, उनमा संस्कारहरू भयङ्कर थिए ।  
खोज्दथिन् तर चम्पा डराउँदथिन्, उनमा संस्कारहरु भयङ्कर थिए ।  
पूर्वजन्मका भीषण कीटाणुहरू, पुस्तानपुस्ताका विषाक्त वाष्पहरू क्रियाशील  
पूर्वजन्मका भीषण कीटाणुहरु, पुस्तान पुस्ताका विषाक्त वाष्पहरु क्रियाशील  
थिए । उनी अझै परिस्थितिकी दासी थिइन् तर प्रकृतिले उनलाई  
थिए । उनी अझै परिस्थितिकी दासी थिइन् तर प्रकृतिले उनलाई  
वर्ड्स्वर्थकी लुसीलाई झैँ क्रमशः व्यक्तित्व हासिल गर्न सिकाउने  
वर्डस्वर्थको लुसीलाई झैं क्रमशः व्यक्तित्व हासिल गर्न सिकाउने  
आवश्यकीय जीव शिक्षाको पाठशालामा एक कदम अगाडि बढाउने चेष्टा  
आवश्यकीय जीव शिक्षाको पाठशालामा एकदम अगाडि बढाउने चेष्टा  
गरिरहेकी थिइन् ।
गरिरहेकी थिइन् ।


तब यस्तैमा एक दिन उनको सासूसँग घनघोर झगडा पर्‍यो ।
तब यस्तैमा एक दिन उनको सासूसँग घनघोर झगडा पर्‍यो ।


"ए कान्छी !"
"ए कान्छी !" चम्पाले आधा सुनिन् ।


चम्पाले आधा सुनिनन् ।
"अझ सुन्दिन ! भर्खर गुनगुनाइरहेकी थिई !"


"अझ सुन्दिन ! भर्खर गुनगुनाइरहेकी थिइन "
"आ" चम्पाले आङ कर्काइन् । रातको एघार बजेको छ


"अ३"- चम्पाले आङ कर्काइन् । रातको एघार बजेको छ ।
"ए चम्पा ! तेरो कान छैन ? अझ बोल्दिनस् अजिर्नी ?"


"एक चम्पा ! तेरो कान छैन ! अझ बोल्दिनस् अजिर्नी ?"
चम्पा सासूको कोठामा फन्किँदै पसिन् रिसले । बुढियाको
पिंडौलामा घिउ घस्नु थियो ।


चम्पा सासूको कोठामा फन्किँदै पसिन्-रिसले बुढियाको पिँडौलामा घिउ घस्नु थियो ।
"आज पिँडौला चौपट्ट करकर खाइरहेछ । घिउ घसिदेन ए !"


"आज पिँडौला चौपट्ट करकर खाइरहेछ । घिउ घसिदेन ए !"
"कस्तो घिउ घस्नुपर्‍यो... पहाडीको पिंडौला"


"कस्तो घिउ घस्नुपर्‍यो ….. पहाडीका पिँडौला "
च्वाट्ट सासूले सुनिहालिन् । उनले आफ्नो मनमनै भनें
भन्ठानेकी थिइन् । बस् ! बज्र चड्क्यो


च्वाट्ट सासूले सुनिहालिन् । उनले आफ्नो मन-मनमै भने भन्ठानेकी थिइन् । बस् ! वज्र चड्क्यो ।
"के भनिस् चोथाले ? च्यात्नु पर्‍यो बेस्सेका गाला ?"


"के भनिस् चोथाले ? च्यात्नुपर्‍यो वेश्येका गाला ?"
"बेस्से भन्नु पर्दैन आर्कालाई ! हामीले को नाठा खेला

Revision as of 10:55, 20 June 2025

This page has not been proofread

देखिएको थियो । व्यक्तित्व नै संसारको सम्राट् हो, यसको अभाव शून्यता हो । त्यस शून्यतामा जीवनको लवलेश पाइन्न । मनुष्य जब एक चिज हुँ भन्दछ, र अरु चिजसँग लड्न थाल्दछ, ऊ केही न केही बन्न जान्दछ । जब ऊ सब किसिमको चिजमा एकाकार रहन्छ या सब मतको समर्थक रहन्छ, तबसम्म ऊ हावाको निर्जीव परालको रुपमा रहन्छ । महत्वको मात्राको प्रधानता चढ्नु नै विकासको पहिलो सिंढी हो । आज्ञाकारिताको विष्णु सहस्रनाम सबैले लेखेका छन् । तर केवल झुकाई र निहुराइ मात्र विकास हो भन्नु सफेद गलत हो । चम्पाको निमित्त, प्रकृतिका नियमले नै जीवनको सर्वस्वभाविक सब क्रिया र गुणबाट वञ्चित भएर, स्त्रीत्वको निमिट्यान्नमा घर बुहारीको निन्याउरो मैलो आदर्श हुनु सुहाउने कुरो जरुर थिएन । चम्पा मानिस बन्न खोज्दथिन् तर चम्पा डराउँदथिन्, उनमा संस्कारहरु भयङ्कर थिए । पूर्वजन्मका भीषण कीटाणुहरु, पुस्तान पुस्ताका विषाक्त वाष्पहरु क्रियाशील थिए । उनी अझै परिस्थितिकी दासी थिइन् । तर प्रकृतिले उनलाई वर्डस्वर्थको लुसीलाई झैं क्रमशः व्यक्तित्व हासिल गर्न सिकाउने आवश्यकीय जीव शिक्षाको पाठशालामा एकदम अगाडि बढाउने चेष्टा गरिरहेकी थिइन् ।

तब यस्तैमा एक दिन उनको सासूसँग घनघोर झगडा पर्‍यो ।

"ए कान्छी !" चम्पाले आधा सुनिन् ।

"अझ सुन्दिन ! भर्खर गुनगुनाइरहेकी थिई !"

"आ" चम्पाले आङ कर्काइन् । रातको एघार बजेको छ ।

"ए चम्पा ! तेरो कान छैन ? अझ बोल्दिनस् अजिर्नी ?"

चम्पा सासूको कोठामा फन्किँदै पसिन् रिसले । बुढियाको पिंडौलामा घिउ घस्नु थियो ।

"आज पिँडौला चौपट्ट करकर खाइरहेछ । घिउ घसिदेन ए !"

"कस्तो घिउ घस्नुपर्‍यो... पहाडीको पिंडौला"

च्वाट्ट सासूले सुनिहालिन् । उनले आफ्नो मनमनै भनें भन्ठानेकी थिइन् । बस् ! बज्र चड्क्यो ।

"के भनिस् चोथाले ? च्यात्नु पर्‍यो बेस्सेका गाला ?"

"बेस्से भन्नु पर्दैन आर्कालाई ! हामीले को नाठा खेला