Page:Satya harihschandra katha.pdf/18: Difference between revisions
→Not proofread: Created page with "<noinclude>{{start center block}}</noinclude> <poem> {{pcn|(५६)}} दौड्डी बँदेल सब त्यो फल-फूल बारी । नाश्यो सबैतिर घुमि-घुमि लात मारी ॥ लागे धपाउन सबै रखबार आई । हा हागरे सकल गै उ बँदेललाई ॥ {{pcn|(५७)}} झन् उफ्रि धम्किदिइ मानि..." |
|||
| Page status | Page status | ||
| - | + | Proofread | |
| Page body (to be transcluded): | Page body (to be transcluded): | ||
| Line 2: | Line 2: | ||
<poem> | <poem> | ||
{{pcn|(५६)}} | {{pcn|(५६)}} | ||
दौडी बँदेल सब त्यो फल-फूल बारी । | |||
नाश्यो सबैतिर घुमि-घुमि लात मारी ॥ | नाश्यो सबैतिर घुमि-घुमि लात मारी ॥ | ||
लागे धपाउन सबै रखबार आई । | लागे धपाउन सबै रखबार आई । | ||
हा | हा हा! गरे सकल गै उ बँदेललाई ॥ | ||
{{pcn|(५७)}} | {{pcn|(५७)}} | ||
झन् उफ्रि धम्किदिइ मानि ताकि धेरै । | झन् उफ्रि धम्किदिइ मानि ताकि धेरै । | ||
दाह्रा निकालि थुतुन धसि बारबारै ॥ | |||
देखि उपद्रव ठुलो | देखि उपद्रव ठुलो रखवार् डराये । | ||
दौडी गएर नृपमा सब हाल् बताए ॥ | दौडी गएर नृपमा सब हाल् बताए ॥ | ||
{{pcn|(५८)}} | {{pcn|(५८)}} | ||
दूतका बात सुनेर भूप मनमा आश्चर्य मान्दा भये । | |||
आफैनै गई मार्छु तेस्कन भनी झट्पट् दगुर्दै गये ॥ | |||
छाडे बाण छिटो बँदेल कन ता लागेन उफ्रीगयो । | |||
चम्केको बिजुली सरी भइ छिटो भागी विपत्ता भयो ॥ | चम्केको बिजुली सरी भइ छिटो भागी विपत्ता भयो ॥ | ||
{{pcn|(५९)}} | {{pcn|(५९)}} | ||
घोडामा चढि झट् गये पछिलिई धेरै सिपाही तहाँ । | घोडामा चढि झट् गये पछिलिई धेरै सिपाही तहाँ । | ||
ठूला | ठूला झाडि महाँ पुगेर छलिए कोही रहेनन् वहाँ ॥ | ||
बाटो बिर्सि यताउती घुमिरहे मीले अगाडि मुनी । | बाटो बिर्सि यताउती घुमिरहे मीले अगाडि मुनी । | ||
विश्वामित्र | विश्वामित्र ऋषी भुलाउन भनी थीये डुलेका अनी ॥ | ||
</poem> | </poem> | ||
<noinclude>{{end center block}}</noinclude> | <noinclude>{{end center block}}</noinclude> | ||
Latest revision as of 22:53, 2 May 2025
This page has been proofread
(५६)
दौडी बँदेल सब त्यो फल-फूल बारी ।
नाश्यो सबैतिर घुमि-घुमि लात मारी ॥
लागे धपाउन सबै रखबार आई ।
हा हा! गरे सकल गै उ बँदेललाई ॥
(५७)
झन् उफ्रि धम्किदिइ मानि ताकि धेरै ।
दाह्रा निकालि थुतुन धसि बारबारै ॥
देखि उपद्रव ठुलो रखवार् डराये ।
दौडी गएर नृपमा सब हाल् बताए ॥
(५८)
दूतका बात सुनेर भूप मनमा आश्चर्य मान्दा भये ।
आफैनै गई मार्छु तेस्कन भनी झट्पट् दगुर्दै गये ॥
छाडे बाण छिटो बँदेल कन ता लागेन उफ्रीगयो ।
चम्केको बिजुली सरी भइ छिटो भागी विपत्ता भयो ॥
(५९)
घोडामा चढि झट् गये पछिलिई धेरै सिपाही तहाँ ।
ठूला झाडि महाँ पुगेर छलिए कोही रहेनन् वहाँ ॥
बाटो बिर्सि यताउती घुमिरहे मीले अगाडि मुनी ।
विश्वामित्र ऋषी भुलाउन भनी थीये डुलेका अनी ॥