Page:Prometheus.pdf/91

हरिया वरण, हरिया व्रण, हरिया वरण ।
अन्धकारविलीन पर्वतहरू मूर्छामा
आफ्नो अस्तित्वको बस्छन्‌, रजनीमा ।
त्यो पनि छ्वैन मलाई । म अमर प्रमिथस
अन्धकारमा अफ छु उज्यालो, एक ज्वलन !
हरएक विचार अमर करोसरि लाग्दछ
मनमा किरकिर किरकिर कडोरबार !

(४४)
"विजोग भनेको बुझनुको, गर्न नसक्नुको
अन्तर ! अन्तर बिचार र कर्म्महरूको ।
देख्न सम्नु अपराध छ संसारमा, अरूभन्दा
द्र ! तनभन्दा मनका कण-कण छन्‌ दु:खी ।
बाबियोको दाम्लो पशुको, आत्माको अमर कीलन !
आटमा अक छ अभागी अनत्त वेदना-भौगी !
पुष्पहकूको फटाहा हाँसोले प्रसत्त बाहिर
प॒थिवी छन्‌ अनल-उदरा गभीर गन्धक-गर्भा !
खोक्रा छाया-सद्श, नकली स्तंभका छन्‌ पर्वत ।
अन्धकार नै शासन गर्दछ दुनियाँ अझ्तक
निशा, निशा छ दिवस... । जागरण छैन यहाँ ।
सुषप्त छन्‌ दुनियाँ सारा । सुषुप्त छन्‌ प्रकृति !

(४५)
"तर है देवाधिराज, हे अत्याचारी स्वर्गराज,
हे शक्तिमत्त जिउस महादेव, जसका बज अघि
अचलमाला काट्छन्‌ मूल, मूलतक, धरधर, गुंजित ।
हे असहन अह डृञ्छाको, हे महागर्वी,
तिम्रो क्रोध म कुल्चिन्छु पयरले मार झैं, सार झैं,
भसको आगो कैँ बलवान्‌, यो क्रोध विकार हो,
यो बूढो आत्म-प्रदर्शन, प्रकृतिको मूठो ज्वर !
तिमी छौ असहन, म छु सहन, तिम्रो उल्टो ।
तिमी छौ महाक्रोधान्ध, म छु अतिशान्तिले
नित्योन्मीलित निर्मल दुग नित्य अडरा, शान्त ।
दृश्मनका गुण भावहरू हुन्‌ हाम्रा अवकाश
तिनेका पाठ पढीकन हामी हुन्छौं विपरीत-
बल-संयुक्त, तिम्रो अनन्त विलास छ, स्वर्गराज !
मेरो अनन्त वेदना धन । संपद्‌ मैरो पाठघ ब्लेश
तिमी पढ्दैनौ केही स्वर्गमा, म धरामा पढ्दछु,