Page:Prometheus.pdf/16

पंखमालाका उड्डीन प्रशैसामा
गायकर्निर, ।
वैकृण्ठनिर, ॥
और्‌ चकित मानवगण चोर्न खोज्दछन्‌
दुई आँखाले स्वर्गको अनल ।
त्यसरी बज्दछ मेम्नन्‌को शिल्पचित्र रे
किरण प्रहारले प्रबल, प्रबल !

(२९)
मातर्‌ ! के भाषा त्यही होइन ?
भाकी छोरी- !
आशामा, जन, नव आशामा प्रमुदित,
प्रहार पस्यो किरणहरूको,
बोलिन्‌ दिशा
लाल र धपधप, गौरी ।
शब्द भनेको एक कबिको भाव-प्रहार हो ।
ज्योतिको ठक्कर माटोमा ।
लाग्दछ यत्ति यो लाटोमा ।
यो मुर्दा मनका कणीहरूलाई चुद्न लगाक
फुट्दो सपनाका ताडनहरूले ।
माँ ! आरु !

(३०)
कति बसुँ नाडीनिना अब ?
जब गौरव यो जगमा छ ।
के यो निभ्दो मकल नफुरक ?
नबढारूँ यो प्रकृत टूटफूट ?
नपधघालेँ यी तृषारढीका ?
नसम्झैँ अलिकति सागर ?
जन छ शिलामा राकस चट्टानका निर्जीव
सजीव ज्योतिको सुवर्ण-वसन,
के म रईँ ढुंगाभन्दा पनि मुर्दा ?
भोगी सतत शवताको दशन ?

(३१)
अविभाषित भाषाको गुरुत्व
बर्फनदी उँ बग्दछ लाचार
समुष्ण किरणमा-भद्दा प्रवाह !
तर अफ हेर्नोस्‌ बरफहरूको धार !
थिन ट्टफूटले तर्सेलान्‌ अरु