Page:Prometheus.pdf/13

दुनियाँ गर्दछ तिनको आराधना
मंग्रले अफ । बेकार !... तर मेरो
प्रबल तिमिरसिंह-शासन निष्कटक छ,
मत महावीर झैँ, दुःस्वप्नका शहीद ती ज्योति,
छटपटाउँछन्‌ बेकार, स्मृति झैँ दुर्बल,
मानो दुनियाँमा फेरि जर्न...
यो मेरो महाप्रबन्ध । यो मेरो निर्ष्कटक शापन !"

(१७)
यो विशाल सूतसानको अचल गर्भमा,
तिमिर उपत्यकामा दृश्यसरि,
विशाल कवलको बीज सृतेको थियो,
अहिले अबोल । तृषारले आच्छादित
वसस्तनीज झैँ थियो लाचार ! लाचार ! !
करिल्को जस्तो एक रुवोको थुप्रोमा
सल्कन नित्य पिपासु महिमामय ज्वालामा ।
सुषुप्तबीज !

(१८)
तर एक जुसिल्कीरो
सदा अनिद्वित, सदा मृतकसदृश,
जीवाङ्कर एक स्वप्न तपस्यामा अभिनव,
जप्थ्यो मक वसत्तमत्र, अनन्त तिमिरमा,
प्राय: श्वासहीन बेरा ! बल्मीक तपस्बी !
अभिराम जप्थ्यो नवयुग प्रसूनप्रच्र ।

(१९)
हिउँदको निशिका सजीव दाह्वामा
सपाइँदो त्यो मात्रास्पर्शहीन,
कीट-तपस्वी प्रकाशोन्मुख
ध्यानले सतत थियो विलासी
मृत्युवेदनामा क्षण क्षण
हारेने, मरे पनि जिउने आशा गयो ।

(२०)
निष्कियताको जाद्‌ बिचित्र सिकी,
अन्तरक्रियामा सुवर्ण स्वप्नशील,
अन्तरचल त्यो प्रकाश पुजारी,
गायत्रीमा सनितोपासनको
अचल रह्यो, जब हार, हार,
रूप निभे, रंग निभे । निभ्यो सजग विश्व ।
उसमा थियो विदित थियो एक रहस्य ।