This page has not been proofread
प्रवासीलाई आमाको प्रत्युत्तर
(१)
हे बाबू ! पुतली भयौ र निशिको बत्ती निभाई गयौ
हुच्चीको हुरिमा पर्यौ , पर पुग्यौ, चिट्ठी धमीलो दियौ ।
यो सारा झुपडी छ धूमिल यता, तिम्रा पखेटा उता
खुस्केछन् पहिल्यै, दुवैतिर कठै ! कत्रो निरालम्बता ॥
(२)
त्यो मेरो वयका वसन्त ऋतुका जम्मा तीनओटा फुल
फक्रेका तिमि एक, भाइ बहिनी साना कली कोमल ।
सन्तापाऽऽनल सल्कि जीवन-लता शुक्तो छ रातो-दिन
यस्को आश्रयमा कली अब कठै ! के शक्दथे फक्रन ॥
(३)
उम्लेको छ उराठिलो घनघटा, भास्दैन क्यै सामुमा
भकानू मुटुमा छ, नैन-पुतली डुब्छन्, सदा आँसुमा ।
भेजूँ यो गतिमा म खर्च कसरी कस्को कहाँको झिकी ।
गर्दैछू दुइ साँझलाई अरुकै जाँतो, पनेरो, ढिकी ॥
