Page:Bhanubhaktako ramayan.pdf/89

म ता नित्यै पो हूँ यहि शरिरमा लागि म गयाँ ।
शरिर् मर्दा आफै मइँ मरि गया झैं पनि भयाँ ॥
अहो अज्ञान् मेरो भनि कन जहाँ तक् त मनमा ।
लिंदैनन् ताहाँ तक् फजिति पनि छन् यै जनमहाँ ॥६६॥

स्फटिक् जस्तो जीव् हो शरिरहरु लाहा बुझि लिनू ॥
स्फटिक् लाहाका सङ् धरि कन त दृष्टान्त छ दिनू ॥
लहाका सङ् बस्ता स्फटिक म छु लाल् भन्छ जसरी ।
शरिर् मर्दा मर्छू म पनि भनि जिव् भन्छ तसरी ॥६७॥

स्फटिक्ले रातो छू भनि कन सुहावस् त उ पनी ।
सुहावस् यस् जिव्ले शरिर सँगमा मर्छु म भनी ॥
न ता जिव् मन्र्या हो शरिर सँग लागेर जनको ।
न रातो हून्या हो स्फटिक सब खेल् जान मनको ॥६८॥

मनैका खेल्ले जिव् शरिर मइँ हूँ भन्दछ भनी ।
जहाँ तक् जान्दैनन् फजिति तहिं तक् मिल्दछ पनी ॥
मनैको खेल् हो यो भनी कन त जान्न्या तरि गया ।
न जान्न्या जिव् जो हुन् उति त सब फन्दा परि गया ॥६९॥

शरिर् मैं हूँ मेरै धन जनहरू हुन् भनि जसै ।
पर्यो मन्का खेल्मा तब फजिति मिल्छन् बुझ यसै ॥
विना सत्का सङ्ले विन गुरु कृपाले इ फजिती ।
अवश्यै छुट्तैनन् सकल मनका खेल नजिती ॥७०॥

म नित्यै आत्मा हूँ शरिरहरू हुन् चार घरिका ।
विचार्मा टिक्तैनन् विषय पनि छन् स्वप्न सरिका ॥
भनी जान्न्या जन्ले दृढ गरि लिया भक्तिरसले ।
न बिस्र्या यी मैले यति कहिदियाँ प्रीतिवशले ॥७१॥