क्रियाहरूको अध्ययन गरिसकेको थियो ? के उसलाई घामको आवश्यकता
पहिले नै विदित थियो ? किनकि उ बेभूल सहज बुद्धिले माथितिर
टुसाएर निस्कन्छ र हावाको राज्यमा आनन्दसँग सिर्सिराउँछ ) के उसलाई यो पनि विदित थियो कि टुसाउन र सपना देख्नुका समयका बीचमा केही आफूभित्रबाटै खाना निकालेर उठ्न र उज्यालो देख्नको आत्मबल लिनुपर्छ ? र हेर ! पहिले यसो घुम्रिएर उद्दछ मानौं हावाका झोक्काहरूले
फाटिहाल्ला । तब सुस्त-सुस्त पत्रिँदै बाँडिदै हावामा शिशु व्यायाम लिंदै
बढ्दछ । जति बढ्दै जान्छ उति डाँठ पनि दहिँदै जान्छ मानौं आत्मविकासको हरहमेशा तौल राखिरहेछ । विकासका क्रमहरूमा आँख्निन्छ र डाँठ दुर्बल होला भन्ने त्रास फलको आशा साथसाथै वढ्दै
रहेको देखिन्छ । उसलाई यादै छ कि हातहरू फैलाएर हल्लाउनुपर्दछ
नत्र पाचनक्रियामा गडबड पर्न सम्भव हुन्छ । त्यो हरियो रङ कहाँबाट आयो ?! त्यसमा पनि मधुर अभिप्राय छ- हाम्रो आँखाका निमित्त र
संशोषणात्मक क्रियाहरूका निमित्त । अनि यो सूर्यका किरणले पोषिएको
खेलाडी शिशु मृदुल र कठौरको त्यत्ति मात्रामा काँट राख्लछ, जत्तिले
विकास उचित किसिमको हुन्छ । यता पातहरू बढ्दैछन्, उता दुसा पलाउँदैछन् । उचित समयमा काम नलाग्ने पातहरू भझर्छन् र नवीन
पत्तीहरू फैलिएर काम दिँदै जान्छन्, यसलाई समयको होश छ, खुम्चिने
फैलिने बखतहरू छन् । यो खेल्दछ, जीवनको आनन्द हरएक नसामा
राख्तछ । क्रतुको पहिचान, परिस्थितिको होश यसमा पूरा तबरले रहेको
विदित हुन्छ । त्यो जीवनको अङ्क्र कहांबाट निस्क्यो, जो यसरी हावामा
सर्सराउँछ ? मानौँ सूर्य र पृथ्वीले रहस्यमा केही-केही बार्ता गरिसकेका
थिए । हामी त्यसलाई फेला पार्दैनौं । यसमा संचालन छ; शोषण छ,
पाचन छ, नसाहरूमा स्पर्शिता छ र समयको प्रभाव छ, विकासी बृद्धि
छ, उज्यालो छेकिए बाङ्गिएर घामतिर फैलिन खोज्दछ । यसलाई योग्यको
अतिजीविता याद छ र यो जीवनको सपना सानो दानामा सुतेको
थियो । मानौं त्यसलाई याद थियो कि विशालले विश्व बनाएर स्थिति
दिएको छ जहाँ यसलाई बिश्वा५स्वादक जीवनानन्द मिल्न सक्थ्यो ।
त्यही आशामा यो जीवनको अङ्कुर पालन गरेर बसेको थियो । मानौं सानो बासना जस्तो भएर समय
पर्खिरहेको थियो । हेर, अब यसका
पातहरूमा पनि अभिप्राय झल्किन्छ किनकि त्यसको धारिलोपनमा संरक्षक १४४लक्ष्मी निबन्ध-संग्रह
