Page:Bhanubhaktako ramayan.pdf/38: Difference between revisions
→Not proofread: Created page with "<noinclude>{{start center block}}</noinclude> <poem> राजाले त खतम् गर्या दिन भनी क्या गर्दछिन् कैकयी । यस्मा विघ्न कदापि पर्न नदिउन् लक्ष्मी र दुर्गा भई ॥ कौशल्या पनि यो विचार् गरि तहाँ गर्थिन् पुजा देविको । द्यौत..." |
|||
| Page status | Page status | ||
| - | + | Proofread | |
| Page body (to be transcluded): | Page body (to be transcluded): | ||
| Line 1: | Line 1: | ||
<noinclude>{{start center block}}</noinclude> | <noinclude>{{start center block}}</noinclude> | ||
<poem> | <poem> | ||
राजाले त खतम् | राजाले त खतम् गर्या दिन भनी क्या गर्दछिन् कैकयी । | ||
यस्मा विघ्न कदापि पर्न नदिउन् लक्ष्मी र दुर्गा भई ॥ | |||
कौशल्या पनि यो विचार् गरि तहाँ गर्थिन् पुजा देविको । | कौशल्या पनि यो विचार् गरि तहाँ गर्थिन् पुजा देविको । | ||
द्यौताका मनमा भन्या ठहरियो काम् विघ्न गर्नू निको ॥१२॥ | द्यौताका मनमा भन्या ठहरियो काम् विघ्न गर्नू निको ॥१२॥ | ||
वाणी गै तिमि विघ्न पारि कन आउ ती मन्थरा कैकयी । | वाणी ! गै तिमि विघ्न पारि कन आउ ती मन्थरा कैकयी । | ||
द्वी स्त्रीका घटमा पसेर तिमिले काम् सिद्ध लाऊ गई ॥ | द्वी स्त्रीका घटमा पसेर तिमिले काम् सिद्ध लाऊ गई ॥ | ||
द्यौताका इ वचन् सुनेर झटपट् तेस् मन्थरामा पसिन् । | द्यौताका इ वचन् सुनेर झटपट् तेस् मन्थरामा पसिन् । | ||
कैकेयी कन खुप् भुलाउन भनी फेर् कैकयीमा पसिन् ॥१३॥ | कैकेयी कन खुप् भुलाउन भनी फेर् कैकयीमा पसिन् ॥१३॥ | ||
वाणीका वशमा | वाणीका वशमा पर्याकि छँदि ती जाहाँ थिइन् कैकयी । | ||
काम् | काम् बित्ला भनि चट्पटाइ तहिं झट् त्यो मन्थरा गै गई ॥ | ||
नाना छल् गरि ठिक्क पारि कन सब् वृत्तान्त विस्तार् भनी । | नाना छल् गरि ठिक्क पारि कन सब् वृत्तान्त विस्तार् भनी । | ||
द्वी वर् छन् तिमि मागि ल्यौ भनि ठुलो सूचन् गरी यो पनी ॥१४॥ | द्वी वर् छन् तिमि मागि ल्यौ भनि ठुलो सूचन् गरी यो पनी ॥१४॥ | ||
वाणीले ति भुलाइयाकि छँदि लौ भन्दी भइन् कैकयी । | वाणीले ति भुलाइयाकि छँदि लौ भन्दी भइन् कैकयी । | ||
राम्लाई वनवास् भरत् कन रजाइँ माग्छू म चाँडो गरी ॥ | |||
द्वी | द्वी वर्ले जब काम सिद्ध गरुँला द्यूँला सये गाउँ भनिन् । | ||
बीदा दी घर मन्थरा कन फिराइ रिस् गर्न लाग्दी भइन् ॥१५॥ | बीदा दी घर मन्थरा कन फिराइ रिस् गर्न लाग्दी भइन् ॥१५॥ | ||
सुन्दर् वस्त्र निकालि फालि कपडा मैला | सुन्दर् वस्त्र निकालि फालि कपडा मैला शरिर्मा धरिन् । | ||
आभूषण् कन फ्याँकि खूप रिसले खाली | आभूषण् कन फ्याँकि खूप रिसले खाली जमिन्मा परिन् ॥ | ||
सज्जन् बेस् सुमती पनी कुमतिका सङ्ले त बिग्री गयो । | सज्जन् बेस् सुमती पनी कुमतिका सङ्ले त बिग्री गयो । | ||
भन्छन् जो दुनियाँ उ लक्षण यहाँ ठिक् कैकयीमा भयो ॥१६॥ | भन्छन् जो दुनियाँ उ लक्षण यहाँ ठिक् कैकयीमा भयो ॥१६॥ | ||
कैकेयी सित बस्नलाइ खुशिले राजा गयाथ्या जसै । | कैकेयी सित बस्नलाइ खुशिले राजा गयाथ्या जसै । | ||
देख्यानन् र तहाँ कता गइ भनी | देख्यानन् र तहाँ कता गइ भनी चाकर्नि सोध्या तसै ॥ | ||
क्रोधागार विषे भयाकि त बुझ्यौं कारण् छ कुन् कत्ति यो । | क्रोधागार विषे भयाकि त बुझ्यौं कारण् छ कुन् कत्ति यो । | ||
बूझ्याको पनि छैन गै हजुरले बुझ्नू हवस् क्यान हो ॥१७॥ | बूझ्याको पनि छैन गै हजुरले बुझ्नू हवस् क्यान हो ॥१७॥ | ||
</poem> | </poem> | ||
<noinclude>{{end center block}}</noinclude> | <noinclude>{{end center block}}</noinclude> | ||
Latest revision as of 19:02, 22 June 2025
राजाले त खतम् गर्या दिन भनी क्या गर्दछिन् कैकयी ।
यस्मा विघ्न कदापि पर्न नदिउन् लक्ष्मी र दुर्गा भई ॥
कौशल्या पनि यो विचार् गरि तहाँ गर्थिन् पुजा देविको ।
द्यौताका मनमा भन्या ठहरियो काम् विघ्न गर्नू निको ॥१२॥
वाणी ! गै तिमि विघ्न पारि कन आउ ती मन्थरा कैकयी ।
द्वी स्त्रीका घटमा पसेर तिमिले काम् सिद्ध लाऊ गई ॥
द्यौताका इ वचन् सुनेर झटपट् तेस् मन्थरामा पसिन् ।
कैकेयी कन खुप् भुलाउन भनी फेर् कैकयीमा पसिन् ॥१३॥
वाणीका वशमा पर्याकि छँदि ती जाहाँ थिइन् कैकयी ।
काम् बित्ला भनि चट्पटाइ तहिं झट् त्यो मन्थरा गै गई ॥
नाना छल् गरि ठिक्क पारि कन सब् वृत्तान्त विस्तार् भनी ।
द्वी वर् छन् तिमि मागि ल्यौ भनि ठुलो सूचन् गरी यो पनी ॥१४॥
वाणीले ति भुलाइयाकि छँदि लौ भन्दी भइन् कैकयी ।
राम्लाई वनवास् भरत् कन रजाइँ माग्छू म चाँडो गरी ॥
द्वी वर्ले जब काम सिद्ध गरुँला द्यूँला सये गाउँ भनिन् ।
बीदा दी घर मन्थरा कन फिराइ रिस् गर्न लाग्दी भइन् ॥१५॥
सुन्दर् वस्त्र निकालि फालि कपडा मैला शरिर्मा धरिन् ।
आभूषण् कन फ्याँकि खूप रिसले खाली जमिन्मा परिन् ॥
सज्जन् बेस् सुमती पनी कुमतिका सङ्ले त बिग्री गयो ।
भन्छन् जो दुनियाँ उ लक्षण यहाँ ठिक् कैकयीमा भयो ॥१६॥
कैकेयी सित बस्नलाइ खुशिले राजा गयाथ्या जसै ।
देख्यानन् र तहाँ कता गइ भनी चाकर्नि सोध्या तसै ॥
क्रोधागार विषे भयाकि त बुझ्यौं कारण् छ कुन् कत्ति यो ।
बूझ्याको पनि छैन गै हजुरले बुझ्नू हवस् क्यान हो ॥१७॥