Page:Shakuntala.pdf/310

तिमी के इन्साफी हृदय यदि कालो लिहरहे ।
तिमी के योद्धा हौ हुदय कमजोरी यति भए ॥
प्रतापी गर्वी छौ मसरि अरु को हो भनिरहे ।
परे नर्कै राजा कपट छलले दूषित रहे ॥
(१९८)

अनेर्को राजाले मुकटमणि फ्याँकीकन गए ।
प्रतापीका सारा असिबल त्यहाँ मिल्किन गए ॥
यशस्वी ती हुन्‌ जो विमल-दिलका सुन्दर थिए ।
कलङ्ठडी शोभा नै शाठ नृपतिका भूषण भए ॥
(१९९)

छिपायौ इन्साफै पछि यमपुरी जानु न रह्यो ?
द्खुरकायौ सत्यै जो तिमिर पछि बाँकी हुन गयो ॥
यो आत्मा हृदय कलिली वबेधन गरी ।
कहीँ जान्छौ आत्मा ! अन रुन तिमी हाय नि मरी ॥
(२००)

फुदुन्‌ किल्ला काला अनृतपयमा ठक्कर मिलोस्‌ ।
करौंतीलै खाञन्‌ हृदय छलका दन्तहरुले ॥
धरा काँपून्‌ सारा गडगड गरी डग्मग भई ।
लडन्‌ शोखी तिम्रो घररर लडोस्‌ यो छल-पुरी ॥
(२०१)

लिँदैनौ यि तिम्री, नियम अ्रषिको रोक्दछ अन ।
बनिन्‌ वेश्या जस्ती जल पनि नप्यूँ छौं अब सन ॥
यही छोडी जान्छौं जननि ! अन हिंँडनोस्‌ घरतिर ।
लुछुन्‌ काट्न्‌ खाउन्‌ यिनकन र जाञन्‌ यमपुर ॥"
(२०२)

घुम्यो सारा विश्वै फनफन बन्यो चक्करसरि ।
नरोइन्‌ ती फेरि प्रकृति पनि तर्सर बिचरी ॥
थियो झर्‌झर्‌ भर्दा तलतिर दुखी गर्जन झरी ।
तिनैका आँखाका जललव भरेझै वनभरि ॥
(२०३)