Page:Luni.pdf/4: Difference between revisions
→Not proofread: Created page with "{{c|{{larger|'''प्रकाशकीय'''}}}} “रानी लूनी रामी बिारीष कोमल हामी' धनी गुनगुनाउँथे २००१ व्ालतिरका त्रिचन्द्र कलेजका विदार्थीहरू । महाकवि (अरु नमैर ३ेंका) लट्मीपसाद देवकोटा भाषानबाद परिषद्मा..." |
No edit summary |
||
| Page body (to be transcluded): | Page body (to be transcluded): | ||
| Line 3: | Line 3: | ||
“रानी लूनी रामी | “रानी लूनी रामी | ||
बिारीष कोमल हामी' | बिारीष कोमल हामी' | ||
धनी गुनगुनाउँथे २००१ व्ालतिरका त्रिचन्द्र कलेजका विदार्थीहरू । | धनी गुनगुनाउँथे २००१ व्ालतिरका त्रिचन्द्र कलेजका विदार्थीहरू । | ||
महाकवि (अरु नमैर ३ेंका) लट्मीपसाद देवकोटा भाषानबाद परिषद्मा | महाकवि (अरु नमैर ३ेंका) लट्मीपसाद देवकोटा भाषानबाद परिषद्मा | ||
जागीरे हनुहन्थ्यो त्यसताका । दिउँसो उहाँ कलेजको ठूलो मसलाको बोटमनि | जागीरे हनुहन्थ्यो त्यसताका । दिउँसो उहाँ कलेजको ठूलो मसलाको बोटमनि | ||
| Line 9: | Line 11: | ||
लेख्नथयो. कबिजी ?” भन्थे विद्यार्थीहरू, अलि गाके स्बर फिकेर उहाँ | लेख्नथयो. कबिजी ?” भन्थे विद्यार्थीहरू, अलि गाके स्बर फिकेर उहाँ | ||
गा उनुहन्य्यौ - | गा उनुहन्य्यौ - | ||
श्राब क्यान लुनी रानी | श्राब क्यान लुनी रानी | ||
आज क्यान लूनी | आज क्यान लूनी | ||
आधा बचन सुन्न छाडघौ | आधा बचन सुन्न छाडघौ | ||
आधा बचन मुनी... ' | आधा बचन मुनी... ' | ||
अनि भोलिपल्टदेखि विद्यार्थीहरू पनि गुनगुनाउन याल्थे- 'आज | अनि भोलिपल्टदेखि विद्यार्थीहरू पनि गुनगुनाउन याल्थे- 'आज | ||
कान लनी ..' | कान लनी ..' | ||
लनीको मोहनी अलि छकै रहेछ म्यारे, महाकविका अख | लनीको मोहनी अलि छकै रहेछ म्यारे, महाकविका अख | ||
कायग्टरूभन्दा बढी यही गाइन्थ्यो त्यसताका बिद्चार्थीहरूबीच । यही बढी | कायग्टरूभन्दा बढी यही गाइन्थ्यो त्यसताका बिद्चार्थीहरूबीच । यही बढी | ||
पिय थियो 'गर बैला महाकविको पनि । | पिय थियो 'गर बैला महाकविको पनि । | ||
त्यति धएर पनि किन हो लनी गुप्तबास बमिन् । कारण थाह छैन | त्यति धएर पनि किन हो लनी गुप्तबास बमिन् । कारण थाह छैन | ||
तर शायद मैर्पा “माम्बा सोग्गो' कै तस्बीरमा त्यम बेलाको ३ को छाया | तर शायद मैर्पा “माम्बा सोग्गो' कै तस्बीरमा त्यम बेलाको ३ को छाया | ||
परका देखियो कि ' जे होम् । कज्जिनी आड्न्, अनि गाकन्लला, सुलोचना | परका देखियो कि ' जे होम् । कज्जिनी आड्न्, अनि गाकन्लला, सुलोचना | ||
Revision as of 16:46, 1 May 2025
“रानी लूनी रामी बिारीष कोमल हामी'
धनी गुनगुनाउँथे २००१ व्ालतिरका त्रिचन्द्र कलेजका विदार्थीहरू ।
महाकवि (अरु नमैर ३ेंका) लट्मीपसाद देवकोटा भाषानबाद परिषद्मा जागीरे हनुहन्थ्यो त्यसताका । दिउँसो उहाँ कलेजको ठूलो मसलाको बोटमनि बस्नुभएको हन्थ्यो, बरिपरि हन्ये- कलेजका रसिक छात्रहरू । “आज के लेख्नथयो. कबिजी ?” भन्थे विद्यार्थीहरू, अलि गाके स्बर फिकेर उहाँ गा उनुहन्य्यौ -
श्राब क्यान लुनी रानी आज क्यान लूनी आधा बचन सुन्न छाडघौ आधा बचन मुनी... '
अनि भोलिपल्टदेखि विद्यार्थीहरू पनि गुनगुनाउन याल्थे- 'आज कान लनी ..'
लनीको मोहनी अलि छकै रहेछ म्यारे, महाकविका अख कायग्टरूभन्दा बढी यही गाइन्थ्यो त्यसताका बिद्चार्थीहरूबीच । यही बढी पिय थियो 'गर बैला महाकविको पनि ।
त्यति धएर पनि किन हो लनी गुप्तबास बमिन् । कारण थाह छैन तर शायद मैर्पा “माम्बा सोग्गो' कै तस्बीरमा त्यम बेलाको ३ को छाया परका देखियो कि ' जे होम् । कज्जिनी आड्न्, अनि गाकन्लला, सुलोचना