Page:Shakuntala.pdf/55

नहोस्‌ बढ इच्छा प्रभो दिव्यप्रश ।
हओस्‌ एकली यो सजीली प्रतिज्ञा ॥
'तिमी उद्न खोजेम छोड्नेछु फेरि ।
म बाधा गरी राख्न चाहन्नँ" भन्ने ॥”
(९५)

सुनी भन्दछन्‌ ती तपस्वी विलासी।
“सबै शब्द हुन्‌ सिद्ध तिम्रा विकासी ॥
न यो प्रेम मर्ला न ती पङ्ख उड्लान्‌ ।
विषादी कुनै आँसु झैं भै अकाशी ॥”
(९६)

परी मेनका ती नजीकै भएर।
क्रा गर्न थालिन्‌ यसो टाँस्सिएर॥
जसोरी सता फुल्न स्वेच्छा मिलेकी ।
जहाँ स्वर्ग सम्झी उहीँ टाँस्सिइन्छे ॥
(९७)

त्यहाँका क्रा गर्न लागे समस्त ।
हरे ! जिन्दगी नै नहोला समस्त ॥
यही चित्र हेड जनी आज मस्त ।
सुनूँ भित्रका कानले सुस्त सुस्त ॥
(९८)