Page:Laxmi nibandhasangraha.pdf/174: Difference between revisions
→Not proofread: Created page with "आमाको दिल “बोट बनाएँ जीवनको । बुन्तहरूको फूल ॥ रङ्ग बनाएँ प्रम मृबुलको । 'बाल' बनाएँ फूल ॥ पातहरूको खोपी बनाएँ । आकारी शोभन ॥ श्वासहरूले सुस्त झुलाएँ । मेरो सुन्दर मोहन ! कण्टकहरूका..." |
No edit summary |
||
| Page body (to be transcluded): | Page body (to be transcluded): | ||
| Line 1: | Line 1: | ||
आमाको दिल | {{Right|{{x-larger|'''आमाको दिल'''}}}} | ||
<blockquote><b> | |||
<poem> | |||
“बोट बनाएँ जीवनको । | “बोट बनाएँ जीवनको । | ||
बुन्तहरूको फूल ॥ | बुन्तहरूको फूल ॥ | ||
रङ्ग बनाएँ प्रम मृबुलको । | रङ्ग बनाएँ प्रम मृबुलको । | ||
| Line 7: | Line 9: | ||
पातहरूको खोपी बनाएँ । | पातहरूको खोपी बनाएँ । | ||
आकारी शोभन ॥ | आकारी शोभन ॥ | ||
श्वासहरूले सुस्त झुलाएँ । | श्वासहरूले सुस्त झुलाएँ । | ||
मेरो सुन्दर मोहन ! | मेरो सुन्दर मोहन ! | ||
कण्टकहरूका चिन्तनहरूले । | कण्टकहरूका चिन्तनहरूले । | ||
रक्षण गर्दै क्षण-क्षण । | रक्षण गर्दै क्षण-क्षण । | ||
'शीतल-शीतल आँसुहरूले । | 'शीतल-शीतल आँसुहरूले । | ||
गरेँ प्रतिदिन रोदन ! ॥ | गरेँ प्रतिदिन रोदन ! ॥ | ||
तैपनि बैल्यो हाय जुहार । | तैपनि बैल्यो हाय जुहार । | ||
कसरी राखूँ म जीवन | कसरी राखूँ म जीवन !” | ||
<poem> | |||
</b></blockquote> | |||
यहाँ ध्वनिसँग फूलका बोटहरू फूल ओइलिनासाथ जीवनलाई | यहाँ ध्वनिसँग फूलका बोटहरू फूल ओइलिनासाथ जीवनलाई | ||
निस्तार देखेर निराश शुष्कताको वैराग्यमा प्राप्त हुन्छन् । | |||
के कसैले बाल-वियोगमा आमाको दिल रोएको देखेको छ! त्यो | के कसैले बाल-वियोगमा आमाको दिल रोएको देखेको छ! त्यो | ||
वेदना पत्थरको छातीलाई पगाल्दछ ! सूर्यको मुख अँध्यारो बनाउँछ । | वेदना पत्थरको छातीलाई पगाल्दछ ! सूर्यको मुख अँध्यारो बनाउँछ । | ||
मानो अनन्तले घुँक्का लिन्छ । मानौं आकाश त्यसकै स्मरणले अँधेरीमा | मानो अनन्तले घुँक्का लिन्छ । मानौं आकाश त्यसकै स्मरणले अँधेरीमा | ||
घुसेर प्रतिदिन असंख्य जगत्हरूलाई 'गहभर भर नीर' बनाउँदछ । हामी | घुसेर प्रतिदिन असंख्य जगत्हरूलाई 'गहभर भर नीर' बनाउँदछ । हामी | ||
जीवनर संसार दुःख रहेछ भनेर त्यही दिव्य करुणालाई समेत चैतन्यले | जीवनर संसार दुःख रहेछ भनेर त्यही दिव्य करुणालाई समेत चैतन्यले | ||
रुलाउने क्रन्दनमा बुभ्दछौं । आशाको आत्मा पनि मलिन भएर दिनको | रुलाउने क्रन्दनमा बुभ्दछौं । आशाको आत्मा पनि मलिन भएर दिनको | ||
घाममा अंघेरी देख्तछौं । महत्त्वाकांक्षा पनि त्यस ध्वनिमा असारताको | घाममा अंघेरी देख्तछौं । महत्त्वाकांक्षा पनि त्यस ध्वनिमा असारताको | ||
स्पर्शले झुकेर झरेका पत्तीहरू माटामा ओइलाइरहेको देख्तछ । पातका | स्पर्शले झुकेर झरेका पत्तीहरू माटामा ओइलाइरहेको देख्तछ । पातका | ||
Revision as of 21:04, 16 February 2025
आमाको दिल
<poem> “बोट बनाएँ जीवनको । बुन्तहरूको फूल ॥ रङ्ग बनाएँ प्रम मृबुलको । 'बाल' बनाएँ फूल ॥ पातहरूको खोपी बनाएँ । आकारी शोभन ॥ श्वासहरूले सुस्त झुलाएँ । मेरो सुन्दर मोहन ! कण्टकहरूका चिन्तनहरूले । रक्षण गर्दै क्षण-क्षण । 'शीतल-शीतल आँसुहरूले । गरेँ प्रतिदिन रोदन ! ॥ तैपनि बैल्यो हाय जुहार । कसरी राखूँ म जीवन !” <poem>
यहाँ ध्वनिसँग फूलका बोटहरू फूल ओइलिनासाथ जीवनलाई निस्तार देखेर निराश शुष्कताको वैराग्यमा प्राप्त हुन्छन् ।
के कसैले बाल-वियोगमा आमाको दिल रोएको देखेको छ! त्यो वेदना पत्थरको छातीलाई पगाल्दछ ! सूर्यको मुख अँध्यारो बनाउँछ । मानो अनन्तले घुँक्का लिन्छ । मानौं आकाश त्यसकै स्मरणले अँधेरीमा घुसेर प्रतिदिन असंख्य जगत्हरूलाई 'गहभर भर नीर' बनाउँदछ । हामी जीवनर संसार दुःख रहेछ भनेर त्यही दिव्य करुणालाई समेत चैतन्यले रुलाउने क्रन्दनमा बुभ्दछौं । आशाको आत्मा पनि मलिन भएर दिनको घाममा अंघेरी देख्तछौं । महत्त्वाकांक्षा पनि त्यस ध्वनिमा असारताको स्पर्शले झुकेर झरेका पत्तीहरू माटामा ओइलाइरहेको देख्तछ । पातका