Page:Shakuntala.pdf/45

“म बोलाउँदी भै तिमी बोल प्यारा !
तिमी बोल्नुमा स्वर्ग आधार लिन्छ ॥
न ता रुन्छु सारा जगत्‌ नै जलाई ।
सुने फुल्छ सारा जगत्‌को भलाई ॥”
(३५)

भरेका सुगन्धी सफा शीतभित्र ।
सबै कौमुदीका कणा बोल्न थाले ॥
सुनी कल्पना योग धिक्कार्न लागिन्‌ ।
तपस्या डराई अखूतर्फ भागिन्‌ ॥
(३६)

तपस्वी बने लट्ठ, आँखा खुलेका ।
भयो प्रेरणा आधि बोलाउनाको ॥
दबाए त्यसै भाव लज्जा उठेर ।
दुवै नेत्र भन्थे 'नछाडे मलाई ॥'
(३७)

त्यहाँ त्यहाँ एक एक एक फुल्का भयो उल्का ।
नराम्रो कुरा क्यै सुनायो कराई ॥
नराम्रा कुराका सबै त्रास पस्दा ।
उनी तर्सिइन्‌ “लौन नी" भन्नलाई ॥
नशा किर्किरी भो, भयो ढक्क छाती ।
“बचार कुनै” भन्दछिन्‌ ती “मलाई ॥"
(३८)

तपस्वी उठे गर्न रक्षा परीको ।
तिनी ठाँचाइक माड पपाई लजाई ॥
जसोरी कुनै वल्लरी ।
बडौ वृक्षको आड लिन्छे समाई ॥
(३९)

भयो स्पर्श त्यो कान्तिको झै धरामा ।
जहाँ कौमुदीका सुधा वर्षनाले ॥
सबै रोम जस्ता मुनामा हजारौं ।
नयाँ कम्प लिन्छन्‌ भिजेका कणाले ॥
(४०)