Page:Satya harihschandra katha.pdf/37: Difference between revisions
→Not proofread: Created page with "<noinclude>{{start center block}}</noinclude> <poem> {{pcn|(१३२)}} कति कती अरु कष्ट हुँदापनी । बिरसियो सब दुःख तिमि भनी ॥ हुन गयो तिमिमा पनि यो गती । शिव! हरे । परनू कति आपफपती ॥ {{pcn|(१३३)}} सकल लक्षण युक्त छ यो भनो । भनदथे अघि ज्..." |
|||
| Page status | Page status | ||
| - | + | Proofread | |
| Page body (to be transcluded): | Page body (to be transcluded): | ||
| Line 5: | Line 5: | ||
बिरसियो सब दुःख तिमि भनी ॥ | बिरसियो सब दुःख तिमि भनी ॥ | ||
हुन गयो तिमिमा पनि यो गती । | हुन गयो तिमिमा पनि यो गती । | ||
शिव! हरे । परनू कति | शिव! हरे । परनू कति आपती ॥ | ||
{{pcn|(१३३)}} | {{pcn|(१३३)}} | ||
सकल लक्षण युक्त छ यो | सकल लक्षण युक्त छ यो भनी । | ||
भनदथे अघि ज्योतिषिले पनी ॥ | भनदथे अघि ज्योतिषिले पनी ॥ | ||
उ पनि व्यर्थ भएर | उ पनि व्यर्थ भएर गयो कता । | ||
खपि न शक्नु भयो प्रिय-पुत्र हा ॥ | खपि न शक्नु भयो प्रिय-पुत्र हा! ॥ | ||
{{pcn|(१३४)}} | {{pcn|(१३४)}} | ||
विधि | विधि पनी किन हो अति निर्दयी! | ||
कति सजाय दिनू | कति सजाय दिनू निठुरी भई | ||
अझ उता पति को गति के भयो । | अझ उता पति को गति के भयो । | ||
म नहुँदा कसरी रहनू भयो ॥ | म नहुँदा कसरी रहनू भयो ॥ | ||
| Line 21: | Line 21: | ||
{{pcn|(१३५)}} | {{pcn|(१३५)}} | ||
उठन बाबु मलाइ मुमा, भनी । | उठन बाबु मलाइ मुमा, भनी । | ||
हृदय शान्त गराउ | हृदय शान्त गराउ उठी तिमी ॥ | ||
कसरि बाँचु म बाबु, तिमी बिनू । | कसरि बाँचु म बाबु, तिमी बिनू । | ||
निठुर दैव, तँलाइ कसो भनूँ । | निठुर दैव, तँलाइ कसो भनूँ । | ||
</poem> | </poem> | ||
<noinclude>{{end center block}}</noinclude> | <noinclude>{{end center block}}</noinclude> | ||
Latest revision as of 14:51, 6 May 2025
This page has been proofread
(१३२)
कति कती अरु कष्ट हुँदापनी ।
बिरसियो सब दुःख तिमि भनी ॥
हुन गयो तिमिमा पनि यो गती ।
शिव! हरे । परनू कति आपती ॥
(१३३)
सकल लक्षण युक्त छ यो भनी ।
भनदथे अघि ज्योतिषिले पनी ॥
उ पनि व्यर्थ भएर गयो कता ।
खपि न शक्नु भयो प्रिय-पुत्र हा! ॥
(१३४)
विधि पनी किन हो अति निर्दयी!
कति सजाय दिनू निठुरी भई
अझ उता पति को गति के भयो ।
म नहुँदा कसरी रहनू भयो ॥
(१३५)
उठन बाबु मलाइ मुमा, भनी ।
हृदय शान्त गराउ उठी तिमी ॥
कसरि बाँचु म बाबु, तिमी बिनू ।
निठुर दैव, तँलाइ कसो भनूँ ।