Page:Shakuntala.pdf/52

ममा प्रेम राखे दयाकोमला छौ ।
म रच्नेछु यो कुन्जमा विश्व एक ॥
कुरा मात्र तिम्रा बनी बीजतुल्य ।
जगत्‌ रोपिएला उज्यालो अमूल्य ॥
(७७)

बसौं आज हामी जहाँ वल्लरीले। .
बनाई जुनेली सफा पुष्पकुञ्ज ॥
हवाका सुगन्धी उज्याला हिलोर ।
सुखी रोमका स्पर्श दिन्छन्‌ चुमेर ॥
हरा भ्याउमा लोल कल्लोलतूल्य
« बगे झैं सफा कल्कलाई विलोर ॥”
(७८)

तिनी लाज मानी त्यहाँ मुस्कुराइन्‌ ।
सबै स्वर्ग पृथ्वी उज्यालो गराइन्‌ ॥
“म जस्ती निकम्मा” भनी नेत्र तर्छिन्‌ ।
५बिकम्मा कुरा मात्र जान्ने म जस्ती”
भनी खिल्खिलाई सबै दुःख हर्छिन्‌ ॥
(७९)

“म यस्ती निकम्मा छु नाजोर व्यर्थ ।
तपस्वीहरूको अरू नै छ अर्थ॥
मकुण्डी भनी फ्याँक्दछन्‌ स्त्री भनेर ।
महात्मा परीलाइ तुच्छै गनेर ॥”
(८०)

यही व्यङ्गयमा इन्द्रजी माथि हाँसे ।
त्यहाँ मुस्किई वल्लरी स्वर्‌बतासे ॥
नटी चम्चमाए उज्याला अकासे ।
सदा मुस्कुरे नृत्यका माल्य गाँसे ॥
(८१)

यहाँ छन्‌ धरामा अनेकौँ अभाव ।
कडा दुःखदायी स्वभाव ॥
यहाँ फूल काँडाविना राखिँदैन ।
बिनाआँसुको नेत्र कोही हुँदैन ॥
(८२)