Page:Satya harihschandra katha.pdf/42

(१५२)
राजाको पनि के छ हाल हविगत्‌ देख्नू न सुन्नू भयो ।
कस्तो पाप अघी गरीछु र यहाँ यो दुःख आई पर्‍यो ॥
हाहा! प्राणपियार! हा! यति भनी लोटन्‌ भुमीमा जसै ।
रानी पुत्र भनी चिन्ही नृप पनी मुर्छा परे ती तसै ॥

(१५३)
केही बेर्‌ पछि होस भैकन उठे राजा र रानी पनी ।
लागे गर्न विलाप बसेर ति दुवै हा! पुत्र, रोहित्‌ भनी ॥
राजाको गति यो बुझेर मनमा झन्‌ दुःख लागीकन ।
धिक्कार्‌ दैव! भनेर छाति पिटदै लागिन्‌ बराबर् रुन ॥

(१५४)
राजाले पनि आफनू सब कुरा यस्तो भएको भनी ।
रानीलाई कहे बिलाप गरदै अत्यन्त दुःखी बनी ॥
रानीले पनि पुत्रका मरणको विस्तार सारा कहिन्‌ ।
रूँदै छाति पिटी ठहर्न नसकी फेरी ति मूर्छा भइन्‌ ॥

(१५५)
मूर्छा देखि उठेर सुस्त स्वरले खैंचेर मन्‌ त्यो घरी ।
खोली नेत्र गरेर साहस ठुलो भन्छिन्‌ अगाडि सरी ॥
हेनाथ्‌! सत्य र धर्म पालनपछी लाग्दा यती भैग्यो ।
छोड्नूछैन तथापि सत्य छ ठुलो पर्ने जती भैगयो ॥