Page:Mhendu.pdf/16

लहरी चल्छन्‌ हिमाल झिल्का
ब्यूँझी रुन्छन्‌ निद्रा दिलका
पङ्ख अनेकन्‌ गुज्छन्‌ पलका !

[८]
को होला त्यो गाना रच्ने ?
अविदित भाषा गुँज्ने कुँज्ने ?
झरझर झमझम गाना रुज्ने

[९]
"एङ्गे बेङ्गे सोङ्गो लाङ्गा"
के के भन्छिन्‌ स्वरकी गङ्गा ।
नाच्छन्‌ तटमा लाखौँ रंभा
फट्टिकहरूका झल्की खम्बा ।

[१०]
अविदित भाषा चरी झैँ बोली
गिरि गह्वरका कुञ्जी खोली
अधखुल माने प्रतिध्वनिसाथ
घुम्छन्‌ रम्छन्‌, गर्छन्‌ माथ ।

[११]
गायक पङ्खी टोन विदेशी
साङ्ग्रा सीमा मनका खोसी
बाँध टुटाई साँध टुटाई
दिन्छन्‌ सारा दिलदिल गाँसी
विदेशी टुनामा देश विकासी
मानवताको मुटु सब गाँसी ॥

[१२]
आँसु जस्ता अधखुल माने
स्वर छन्‌ मीठा स्वर लैजाने,
अधखिल कुड्मल अधखुल माने
जसका मुटुमुटु जलले लाने,
जति पर लग्छन्‌ उति वर पारी
मावनताको हृदय उघारी
लग्छन्‌ मन यो भारी भारी
सुन्दरताका देश सिँगारी ।
नबुझिनु बुझ्नु अविदित ज्ञान
भाषाभन्दा मधुर छ गान ।
आँखाभन्दा मसिनो कान
सुन्दा यिनका म्हेन्दु गुनगुन
फूलहरूले बोले झुनझुन ।
यौटै भाषा यौटै तार
बन्छन्‌ तारा सृष्टि सितारा ।
सीमित हुन्छन्‌ अर्थ र माने
सुन्दर आफैं बोल्दैछ स्वरमा ।
नालाहरूले नाघी मानव
भाषा बोल्छन्‌ अविदित सुरमा ।
हामीभन्दा रम्य पँखेरु
बोल्छन्‌ दिलमा बिझ्ने भाषा ।
हाम्रा भाषा बोल्दैनन्‌ ती
हाम्रा दिलका आँसु आशा ॥
सब भाषाका मुटुका स्वर छन्‌
यिनका गाना बरबर झर्छन्‌ ।
नाघी जाति देश र सीमा
कसरी बुझिन्छन्‌ मुटुमा दिलका
माने जाने मतलब ताने
वैलिन्छन्‌ ती पत्ती फूलका !