«किन यसै, नबसै पनि ठीक छ।
जब सुवर्ण उ साँझ नजीक छ ॥”
यति सुनीकन '“चारु' लिई घडा ।
मधुर
आग्रहभाषण
गर्दछिन् ॥
“थकित पाउ हुने रहँदा खडा ।"
(७०) बोली मिष्ट सुनेर ती पुरुषको आनन्दिता कानमा । देखी तेज प्रसन्न भै मनमनै सोडी नयाँ प्रश्न ती॥
पाएको मरुमा सफा जल हराकै कुञ्जमा -शीतल ।
यात्री झैं अति तृष्ण ती नजरकी हेर्दी भइन् पाहुना ॥ (७)
«दोटैका मनमा पस्यो प्रथम त्यो जादू छ जो कोयली ।
हाँगाबीच वसन्तको कुसुमको बोल्दो नयाँ प्रश्न झै॥
"को होला कुन यो महापुरुष हो' भन्थिन् उता सुन्दरी ।
"को होलिन् कुन हुन् परी ? क्रपिसुता हैनन्' उनी भन्दछन्॥
(७२)
झुक्दै चट्ट बराबरी भुइँभरी बुट्टा भरी भित्रका ।
हेर्ने चाख भएर झट् नजर ती वेला पखी लाउँछिन् ॥
आँखा जुध्छ कि झैं हुँदा सहज नै हाँगा हुँदी बैंसकी । ढुक् ढुक् बढ्न गएर
लाल-गरमी
लज्जा लिँदी गण्ड छन् ॥
(७३)
सोधे ती सखिले कुरा अलि यसो राम्रो घुमाईकन ।
“हाम्रो भाग्य बलेछ आज कसरी ! आँखा उज्याला हुन ॥
के सेवा दिन सक्दछन् वन ठिटी भन्दो अहो भाग्यले ।
ल्यायो आज गिज्याउनै कि वनमा तेजी बडा पाहुना ?”
(७४)
सुन्दा थोर मुसुक्क मुस्किन गए तारीफका ओठ ती । भन्छन् भूप “म आज
आउँछु यहाँ दुष्यन्तको
ठोकी
दितिजका
रक्षा गर्न र हेर्न जाँच क्रषिका यी यक्षका आश्रम । क दूर घपाउँला
(७५)
%
॥
दाह्वा: दनासा भनी ॥”
५श
