Page:Bhanubhaktako ramayan.pdf/194

तिन्का पुत्र त विश्रवा हुन गया खुप् ब्रह्म जान्न्या मुनी ।
भारद्वाज् ऋषिले तिनै कन दिया छोरी बडा गुण् सुनी ॥
तिन्का पुत्र कुबेर् भया गुण निधान् तिन्ले तपस्या गरी ।
ब्रह्मालाइ रिझाउँदा ति धनका मालिक् भया तेस् घरी ॥१२॥

मालिक् दौलतको गरायर गरुन् यस्मा सयल् खुप् भनी ।
ब्रह्माले तहिं फेरि पुष्पक विमान् तिन्लाइ दीया पनी ॥
तेसै माथि चढी पिता सित गई तप्को सबै फल् कह्या ।
सब् पायाँ तर वास् त पाइन कता जाऊँ म भन्दा भया ॥१३॥

सून्या बिन्ति कुबेरको र खुसि भै ती विश्रवाले पनी ।
लङ्का खालि थियो र तेहि दिनु भो लौ राज्य गर् जा भनी ॥
लङ्कामा अघि राज्य राक्षसहरू गर्थ्या बडा विर् थिया ।
तिन्कै खातिर विश्वकर्म खुसि भै लङ्का बनाई दिया ॥१४॥

आज्काल् राक्षस विष्णुले जिति लिंदा भागेर पातालमा ।
लुक्ना खातिर गै गया र सहरै खाली छ यस् कालमा ॥
आज्ञा येति दिया कुबेर् कन तहाँ ती विश्रवाले जसै ।
लङ्कामा ति कुबेर् गई कन बस्या राज् गर्न लाग्या तसै ॥१५॥

एक् दिन् कैकसि छोरि ली कन ठुलो राक्षस् सुमाली पनी ।
डुल्थ्यो यस् पृथिवी विषे सब घुमी हेरूँ तमासा भनी ॥
पाताल् बाट सयल् गरूँ भनि यहाँ आयेर डुल्दा तहाँ ।
पुष्पक् माथि चढेर खुप् सित सयल् गर्थ्या कुबेर्जी जहाँ ॥१६॥

लाग्यो दृष्टि सुमालिको र मनले मान्यो बडा हुन् भनी ।
यस्ता विर् कुलमा कसो गरि हुनन् यस्तो चितायो पनी ॥
लाग्यो कैकसिलाइ भन्न अहिले पुत्री यती काल् गयो ।
कोही वर् पनि आउँदैन गरुँ क्या यौवन् त तिम्रो भयो ॥१७॥