Page:Mhendu.pdf/26

पिर] ।

म्हैन्दु देखी तर्सिइन्‌ |
आँखामा आँसु बर्सन्छन्‌ ।
हरामीको डरले ।
मुटु कामी धर्कन्छन्‌ ॥
[१३] ।

खुकुरी ली हातमा |
नाङ्गो कलकल वातमा
उप्रो राङ्जा घाटमा । |
“लौ आ" भन्छ ठाँटमा ॥
[१४] झ

गुम्बु भयो अकमक्क |
थाहा केर? भो छक्क!

हाँक लिनु कि चुप लाग्नु ।
टुलटुल आँखा पिलिक्क ।.
१५) झ

म्हेन्द॒ छेकी बस्दछिन्‌ ।
राङ्जा नाची आउँदा
"जूँघा भए आ" भन्छ |
चुपचाप गुम्ब पाउँदा ॥

[१६] |

रोइन्‌ म्हेन्दु फूल कैं |
विन्दु शीतको लव जल कैँ

हात जोरी भन्दछिन्‌- ।
स्वरले खोला कलकल छै !.

[१५ ।

“मेरो विन्ति नलड |
पीर्ति दुइटै दिल पढ।
यिनलाई मारे राङ्जाजी
मुखै हेर्दिन गन्धा पौ !
िद]
पीरतीको बाटोमा
लड्छौं हामी माटोमा ।
साँचो गुदी साटोमा
रगत खालि हातलाई
पृथिवीको पन्नामा
फूल तगैको तन्नामा
चिरी मुटु कमलको
रगत तातो बगाई ।
१९]
हेर त फूलले के भन्छ ?
पीर्ति त्यस्तो रुँग हुन्छ ।
हेर चरा के भन्छ
पीर्तिको त्यस्तो स्वर हुन्छ ।
[२०]
ईश्वर हाँस्छ बनवनमा
जून लिपेको आँगनमा
फूल्की उद्दछ कनकनमा
शरम छैन हा ! मनमा !
प्रेमले सिर्ज्यो संसार जो
दयाले बर्स्यो जलसार जो
सुखलाई दियो सिगार जो
हेरन जलको कनकनमा ।
शोध हे वीर मनमा
पोख्नु पो रगत रणमा ।