"बस गोदत्त ।"
"खालि गोदत्त ?"
"के त अब सिङ पुच्छर पनि जोड्नुपयो ?"
"तैपनि ठाडै ‘गोदत्त’ मात्र कसरी भन्ने ? नाइँ म त ‘गोदत्तसोदत्त’ केही पनि भन्दिनँ, ‘डाक्टरसाहेब’ नै भन्छु, त्यही सम्बोधन मलाई मिठो लाग्छ ।" मुसुक्क हाँसेर नानीथकुंले भनिन् ।
नानीथकुंको यो अन्तिम वाक्य सुनेर डाक्टर गोदत्तप्रसाद अनौठोसँग प्रभावित भए ।
डाक्टर गोदत्तप्रसादकी स्वास्नी रञ्जनादेवी सशङ्क भएर यिनीहरू दुई जना कुरा गरिरहेकोमा बराबर चेवा गरिरहेकी थिइन् । यिनीहरूलाई यसरी अब धेरै बेर कुरा गर्ने मौका पनि दिन भएन भन्ने पनि रञ्जनादेवीले विचार गरिन् । त्यसैले उनी वार्ता भङ्ग गराई नानीथकुंलाई चाँडै धपाई पठाउने अभिप्राय गरी सरासर डाक्टर गोदत्तप्रसादले बिरामी हेर्ने कोठामा आइन् ।
रञ्जनादेवी बिरामी हेर्ने कोठामा एक्कासि आएको देखेर डाक्टर गोदत्तप्रसाद र नानीथकुं दुवै जना झस्के । सहसा रञ्जनादेवीले यसरी आएर रङ्ग भङ्ग गरिदिएकीमा झोंक चले पनि गोदत्तप्रसादले केही भन्न सकेनन् । नम्र भावमा उनले रञ्जनादेवीसँग खालि यति मात्र भने- "किन रञ्जना ! भात पाकिसक्यो कि ?"
"भातले छोराछोरीसमेत पाइसक्यो, किन यस बेलासम्म पनि आज बिरामीकोठामा अल्झिरहनुभएको भनी बुझ्न आएकी ।" रञ्जनादेवीले भनिन् ।
"हिँड, जाँदै गर रञ्जना । म आउँछु।" डाक्टर गोदत्तप्रसादले भने ।
"आइहाल्नोस् त, आज झट्टै भान्छाको काम सकेर मलाई पनि एकछिन बाहिर जानु छ ।" रञ्जनादेवी गइन् ।
