“श्वैन ह्वैन नखरे यिनी सदा ।
बौल्दछिन् अनृत है प्रियम्वदा ॥
गर्दिनन् नुझ निहा शकुन्तला ।
क्या गिज्याउन सिपालु चञ्चला ॥”
भन्दछिन् जल
चारु
अलि
दिएर बोटमा ।
हास्य-रससाथ
चूपचाप अलि ्ा वल्लरीकर
ओठमा ॥
बिर
बेर चल्दछन् । कुनै त गल्दछन्॥
गुप्त दर्शक “म बोक्दथें भनी । त्यो घडा युवतिको परीसरि ॥”
आर्त चुक्चुक गरेर जल्दछन् । चारु
(२८)
चङ्ग चपला बसीकन। त्यो घडाकन घरिन् जमीनमा ॥
«ब्ओोक्न सक्दिनँ म भार” भन्दछिन् ।
ढैडु यो छादू्छ छल्छल
घटभरी निकाममा ॥ गरी सधैँभरि ।
खालि रुग्ण शिशु झैं झुकीवरी ॥
आफू चल्न नसकी रुन्छ
सधैँ
चढूँ।
भय कम्मर सहह्याडी
हेर बहुतै, छ्चा वल्कलै हुदै भिजाउँदै
चल्मलाउँछ
सदा
कटी
बाल
वास्तव
कटीविषे
।
पनि ।
गरी ॥
झरी ॥
खान्छ चल्मल गरेर कर्करी ॥ 'जान्छु वा' घर बरू बिहा गरी । (र९)
धरी ॥”
हिल्हिलाउँछ निकुञ्ज पूरन्
2100 शकुर मनोहरा । ती
(३०)
भन्दछिन् “नगर दुष्ट है कुरा । कान
दुख्दछ
(३१)
मलाइ
"
चर्चर ॥”
१२१
