Page:Shakuntala.pdf/164

तन एक शब्द त्यहाँ सिकें ।
जुन सम्भिँदा बिपना गले ॥
सपना समान सुकोमल ।
मृद्‌ प्रेम नाम छ कोपिले ॥
वनबाल हे ! तँ प्रवालका ।
मृद्‌ु मञ्जरीहरु पारखी ॥
अन भन्‌ नुझै यस शब्दमा ।
कति जादु यी हैँसिला बले ?
तँ पनी नुझी यस भावको ।
नव जादुकी मृदु चाखले ॥
कति 'खँ' र मुस्मुस मुस्किउँ ।
हुन गै यहाँ लहरा फुलै ॥
न बताउँछन्‌ जनले यहाँ ।
मनमा त्यसै सपना हुने ॥
मृद्‌ शन्द यी प्रभु ओठको ।
छ अभाषिता५६५शाय छाउने ॥
यस राब्दले तर एकलो ।
जग क्या भयो छविमा खुला !”
यति शब्दले मृगशावमा ।
उपदेशसाथ शकुन्तला ॥
प्रकृति-प्रभा अब भै खुला ।
त्यसलाइ हेर्ने भनीकन॥
हलुका लिई कसुमी गति ।
अन्‌ निस्किदन्‌ वनमालती ॥
(४१)

छवि मिर्मिरि अन रहयो ।
पट पूर्वको गरि छिरनिरे ॥
रँग उर्लियो सुन लालिमा ।
चिडिया बने अति चिर्निरै ॥
रविका प्रजा पश्‌ ब्यूँझिए ।
खग खोज्दछन्‌ रगिँदा घन ॥