Page:Munamadan.pdf/24

नभएदेखि सङ्घारवारि हे नैनी ! नआऊ !'

<section begin="C✦" {{center block| <poem> सिङ्डोङ्कारमाथि पहाडी चुच्चो आगो झैँ बल्दछ, त्यो ताशीलिङ्गा फूलको बारी हावामा झुल्दछ । तलाउ लुक्याङ् चम्कन्छ तल, आकाशतर्फको, सुनले छाएको गुलाबी घर फोडाङमार्पोको चुङसुक्याङ् भन्ने सडक राम्रो, चूजिक्याङ् बगैँचा, अस्कानी पुल यूतोक स्याँपा घाँसका गलैँचा, फूलबुट्टे चउर घाँसका बगैँचा । चम्किलो सुनको रङ्गिलो देश नौलो र उज्यालो, कस्तूरी-वास, सुनको रास, बाटो त उकालो, आएर बसी के जानु चाँडै नबुझी नौलो चाल, मित्यारी लाई मदन बसे घरको बिर्सी हाल । छ मैना गयो, सात मैना गयो मन भो झसङ्ग ती मुना प्यारी, आमा बेचारी मन भो झसङ्ग मनमा आए लहर नाघी जङ्घार तर्‍यो पार, मनले उनको पखेटा हाल्यो उडेर गयो घर । </poem>}}

---