Page:Shakuntala.pdf/41

नवात्योचरीकक वात्यो महो
न वा कृष्णको मोहनी मा ?
न वा विश्वसौन्दर्यको चातुरी हो?
यसै कान पीयूषले नै भरी भो॥
(११)

बडा सागासाएुल्य ल्य आँखा लगाई ।
फर्के सुनी छम्छमाई ॥
जसोरी उषाका सुनौला नचाई ।
तपस्वी निशाको वनै डग्मगाई ॥
उघारेर आँखा नगी पूर्वतर्फ ।
महा$५शचर्यको दृश्य दिन्छन्‌ खुलाई ॥
(१२)

फुले: चाँद ठूला जगत्‌ भो ।
त्यहाँ सयले सफा अङ्गलाई ॥
दिई चारु लच्का घुमाई नचाई ।
अहा ! कामगाना शशीमा सुनाई ॥
(१३)

यतां चन्द्र हाँसे, उता फूल हाँसे ।
मरुल्लोल छन्‌ वल्लरी फूल-आशे ॥
रँगी पङ्ख वासे, उता एकनासे ।
॥ सरिच्चालले लोक कल्लोल गाँसे ॥
(१४)

सबै पुष्पले कामवास्ना निकासे ।
रँगाएर छाती सबै साधु छासे ॥
मिही भित्रको प्रेरणा गन्ध मासे ।
कचौरे बने क्वै, कुनै छन्‌ गिलासै ॥
(१५)

हरा वृक्ष हाँसे सबै दुःख नाशे ।
झरी झर्न लाग्यो वनैया बतासे ॥
जुहारी अकाशे परी दिव्य हाँसे ।
टिपी स्वर्ग-हीरा नयाँ माल्य गाँसे ॥
(१६)