Page:Shakuntala.pdf/39

चतुर्थ सर्ग
मैनकानृत्य र तपोभङ्ग

हे साधो सुन ! मूर्ख छौँ सब तिमी फुम्रा कुरामा पन्यौ ।
ढुङ्गा आसन भो, हठै व्यसन भो, भन्‌ स्वर्गबाटै झन्यौ ॥
शय्या एक बनाउनू मखमली बुट्टा भरी सुन्दर ।
यौटा राख त अप्सरा मृदुमुखी देखिन्छ है ईश्वर ॥
(१)

चिम्टाका बदला चुरी छनछनी 'गाँजा त्यजी कामिनी ।
शिक्षा प्रेम लिए जगत्‌ भुलिगए मायाविनी यामिनी ॥
आँखा आधि गरी निमीलन सुखी सन्मार्गमा सत्वर ।
आरु, सुन्दर नागिनी धर गला, पाक त्यहाँ ईश्वर ॥
(२)

विश्वामित्र थिए अनन्त तपमा तेजी थिए धप्धप ।
ढुङ्गामाधि जमेर आसन कडा भनज्थे महान्‌ पादप ॥
त्यस्ताको पनि चित्त डग्मग भयो आनन्द नाचीकन ।
मुद्रा छैन अनङ्ग, बिभछ शर है ! भो छोड माला, वन ॥
(३)

(भुजङ्गप्रयात)
नटी मेनका छम्छमाञन्‌ अगाडि ।
कटी भाँच्न लच्की लिई चाल भारी ॥
भुलून्‌ गर्व हेरी सबै आज साधु ।
मसीनो कलाको भजी मोहजादू ॥
(४)