Page:Prometheus.pdf/82

मन्द पयरमा च्याँठदार, चल्नेखन्‌,
ढीला, ढीला, शीशाको बोजासरी होला आकाश !
तिम्रो एक, अकेला, एकलासी आत्मा, लातफेँ
छुटकाराको राह नदेखी रहला अभागी, अफसीस !
तिम्रो मोचकले अझ देखेको छैन दिवसप्रकाश ।
भविष्यगर्भमा छ प्रमिधस ! अफसौस,
उफ्‌, कति तामोौ अभाग, अमरत्बको दीर्घ
उपहास बेदनामय प्रमिषस ! अफसोस !"

(१३)
बेदनाले बिदीर्ण हृदयले हेफिस्टसले
गरे सुरेन्द्रको आज्चाको प्रतिपालन त्यहाँ
त्यस अनकटार निर्जनमा घन बजे
खँदिला ध्वनिमा टङ्टङ्‌ ! समूद्री 'चरा
उड्डे तनीडबाट, सशंक चिरकालीन शान्ति
बनी भंग मृगहरू दौडन लागे यताउता
कडरंग, कडरंग ! चट्टानभेदी लौह कील
घनप्रहारदढारा जडदार घुस्यौ चट्टानमा
फलामे पाताले तब कसिए प्रमिथसका
विशाल बाह बजकडा एक लौह चुकुल
उरकेन्द्रमा उनको ठोकियो । छेडी चट्टान
त्यो चुकुल अडग घस्यो प्रस्तर अन्तरमा
घनका कडा ठोकरले उत्पीडित ती
मासुदार मनुष्यरूप, शरीरधारी रोए ।

(१४)
तर अमरदेव ती न मर्न सक्थे कदापि ।
केवल पीडा अनुभब गर्दथे घनघोर
मर्त्यहरू मृत्युदशनले हुन्छन्‌ जगमुक्त ।
अमरहरू तर ओग्छन्‌ मृत्युदशन बारबार ।
मर्दैनन्‌ ती मृत्यु-घोटले केवल, केवल अनुभव गर्दछन्‌
मृत्युको तीक्ष्ण दशन प्रतिक्षण, प्रतिक्षण !

(१५)
लौह जंजीरले बद्ध
काट्दछ कटकट कंबर कटु वेदना ।
जर्काडएको छ लौँह कडीले पयर
अविचल ! बीच-बीचमा हेफिस्टस देव
करुण नजर लिई अड्छन्‌- घनहस्त ती-
सुस्केरा साथ, सहानुभूतिले कातर !