Page:Shakuntala.pdf/331

हेर्छन्‌ विज्ञानवाला ग्रह, उडु, सरिता, स्वर्गको रश्मि चाल ।
यो सारा शून्यता हो प्रकृतिकृत क्रिया काकतालीय जाल ॥
भन्दै आँखा अँध्यारासँग गगनविषे शून्यता मात्र देखी ।
भन्नेछन्‌ छैन केही यति हृदय लिई शान्तिको वास जन्म्यो ॥
(२९)

धेरै धेरै यहाँ छन्‌ तहतह गहिरा शून्यका काँचुली झैं ।
सातै छन्‌ भेद यौटा तर हृदय विकासी हुने सिल्लिला झैं ॥
पृथ्वी, पानीय, हावा, तम, रज, शुचिका माथि आनन्द लोक ।
सातै छन्‌ लोक मोटा तवरसँग लिए स्वर्गको मार्गबीच ॥
(३०)

पृथ्वी मोटो खँदिलो रँग रँगहरुको रूपले भै सचित्र ।
मात्रा स्पर्शी छ चाँडो, परिणतिहरुको रेखिने शीघ्र रेखा ॥
धेरै फुस्रो र धुस्रो अलिकति रसले सत्यको भिज्न जाँदा ।
सन्तोषीसम्म भन्ने किरणहरु जहाँ आउँछन्‌ अल्प वक्र ॥
(३१)

तल्लो दर्जा उज्यालो क्षणक्षणहरुको चाख ज्यादा रहेको ।
मिल्ने सौन्दर्यसाथै विकृति करुणता भैद ज्यादा भएको ॥
साङ्ग्रा सीमाहरूका क्षितिजहरु हुने अल्प सौगन्धवाला ।
हामीले घीन मान्ने थलहरु बहुतै थोर मात्रै उज्याला ॥
(३२)

आभाका दिव्य साना मिरिमिरिहरु नै झल्किँदामा सजीव ।
छोला छोला गरे झैं क्षणसहित बनी बिर्सिने दिव्य ज्योति ।
फैली जाँदा उज्यालो अतिशय करुणाको रूँदो दीन पात्र ।
त्यो पृथ्वीलोकमा छन्‌ मरण दुख तथा आँसुले आर्द्र गात्र ॥
(३३)

हामी हेर्छौँ धरा ती सुरपुर रहने देख्दछौं दूर-दूर ।
मिर्मिर्‌ मिर्मिर्‌ गरेको विधुसरि निशिमा घोर काली अमाको ॥
झिल्झिल्‌झिल्झिल्‌ कडा भै थलथल छविमा काठजस्ता उज्याला ।
झल्किन्छन्‌ दिव्य झल्का हृदय घुसिलिँदा मर्त्यको धप्प बेला ॥
(३४)