Page:Shakuntala.pdf/322

ए ए ! डाक किसान त्यो गइसक्यो ? ए खेतको गोप तँ ?
बस्‌ बस्‌ भन्न मलाइ ती किन त्यहाँ आइन्‌ त राम्रोसित ॥
के भन्थिन्‌ अनि चेहरा कुन थियो ? कस्ता थिए नेत्र ती ?
रुन्थिन्‌ वा खुश मान्दथिन्‌ कि त त्यहाँ रुन्थिन्‌ कि सोच्थिन्‌ अनि ?
(३५)

के लामा दुइ कोस ध्यानगहिरा छड्के रसीला थिए ?
खे खाइन्‌ अनि के भनिन्‌ ? अनि त्यहाँ वार्ताहरू के भए ?
थोरै अन्न लिएर कुञ्चितदृशी साङ्ग्रो गराई गह ।
खान्थिन्‌ थोर कि ? हाँस्दथिन्‌ कि कसरी बस्थिन्‌ कि रुन्थिन्‌ सब ॥
(३६)

चाँडो आज बता न ! ती अनि कहाँ जाने कुरा गर्दथिन्‌ ?
रोएतुल्य बिहान कोण दृगको के मैलिएको थियो ?"
यस्तै प्रश्न अनेक उत्तर दिँदो त्यो खेतिवालाकन ।
आए आँसु विचित्र देख्न विधिको छर्लङ्ग बीत्यो दिन ॥
(३७)

पाई धेर इनाम त्यो घर गयो खोजेर ल्याए तिनी ।
मिल्ने हुन्छ इनाम धेर पछि है भन्ने दिलासा पनि ॥
"हा ! क्या दुष्ट छ कर्म धर्म नहुने क्या बेइमानी गर्‍यो ।
रानी बन्न सुहाउनेकन त्यसै बाहेक पारी मर्‍यो ॥
कस्तो दैव ! हरे नि ! सम्झन त्यसै छीया छ छाती पनि ।"
भन्दै आँसु लिई पुकारहरुको आँखा भई त्यो फिर्‍यो ॥
(३८)

भौलीपल्ट बिहान नींद नलिई कालो उज्यालो भयो ।
मेघाच्छन्न, खुलेन व्योम कुइरो उड्थ्यो अकाशे झिनो ॥
लाग्यो घर्घर गर्न बर्बर भए आँखा प्रतापी पनि ।
केही अन्न नली बसे नृपति ती कान्तावियोगी बनी ॥
(३९)

"प्यूँला चातक बूँद आज म चरो प्यासी बनी बस्दछु ।
मेरो यो गुँडमा वियोग शरले हान्दो छ छातीतिर ॥
प्यारीलाइ लिई गयो गुम भयो रित्तो र पानीभरी ।
आत्मा छैन यहाँ रुँदै पयरमा जाँदो छ पीछा गरी ॥
(४०)