"किन आमा ?" अलि आश्चर्य भएर नानीथकुँले भनिन् ।
"मलाई भात पकाउन गार्हो भयो ।"
"तान चलाउन झन् गार्हो छ । आमालाई के भयो ?" मायालु भावमा नानीथकुँले भनिन् ।
"केही पनि भएको छैन । भात पकाउन अलि गार्हो लाग्यो ।"
यत्तिकैमा डाक्टर गोदत्त प्रसाद आइ पुगे । उनलाई अगि अगि झैँ लतमाया र नानीथकुँ आमाछोरी दुवैले स्वागत सत्कार गरे ।
"आज त सबेरै आउनु भयो ।" सत्कार गर्दागर्दै लतमायाले भनिन् ।
"आज बिदा छ ।" डाक्टरले भने ।
"ए !"
"आज अरू विशेष काम पनि केही नभएको र बिरामी हेर्न पनि कोही नभएकाले यहाँ आएको हुँ ।"
"यस्तै निगाह सधैँ राख्नु होला डाक्टर साहेब !"
"हेर्दै गरेर हो कि हिजोआज मलाई तान चलि रहेको आवाज सुन्न र त्यसमा कपडा बुनेको हेर्न बिघ्नै रहर लागि रहेछ ।"
"यो त ज्यादै असल कुरा हो डाक्टर साहेब !"
"हो हुन त, आफ्नो स्वदेशी मालमा प्रेम नभईकन कुनै जाति, देशको उन्नति हुन कसरी सम्भव होला ? त्यसैले त महात्मा गान्धीले सबभन्दा स्वदेशी वस्तुमा प्रेम गर्न जोड गरेका हुन् ।"
"डाक्टर साहेबले ज्यादै ठिक भन्नु भयो ।"
"अब म पनि यस्तै घरबुना कपडा लाउँने गर्छु । दौरा सुरुवाललाई हुने एक थान कपडा बुनि दिनोस् न मलाई पनि । चाहिएका सरजाम जुटाइ दिने छु ।"
लतमाया खिस्स हाँसिन् । नानीथकुँ पनि मुसुक्क हाँसिन् ।
"किन, तपाईंहरूले पत्त्याउनु भएन र ?" मुसुक्क हाँस्तै डाक्टर गोदत्त प्रसादले भने ।
"किन, नपत्याउनु नि, तपाईं जस्ता बडादमीले बोल्नु भएको कुरा पनि नपत्याउन सक्छौँ ?"
"होइन, तपाईंहरू हाँस्नु भएकाले पो मैले भनेको हुँ ।"
"हुन्छ, हुन्छ, जरुर बुनि दिउँला डाक्टर साहेब !"
