"मैले हो र, दाजुले नै भात पकाउन सजिलो भनेर आमालाई बाँड्नु भएको । तपाईंहरू जस्तो हुनेखाने भए पो बुढी भएको नातामा काम गर्न पर्दैनथ्यो, हामी गरिबको घरमा त बुढा र रोगी भएर पनि सुख छैन ।"
"वाह, वाह । तिमीहरूको हकमा, अझ विशेष गरेर तिम्रो दया तारिफ गर्न लायकको छ । अझ भोलिपर्सि तिमीले खेत कोरेर फुल रोप्नुभन्दा ढकी बोकेर फुल टिप्नु गार्हो भन्नलाई पनि बेर छैन ।"
खित्त हाँसेर नानीथकुँले भनिन्– "भो, बाबा भो, आज एक दिनलाई माफ गर्नोस्, भोलिदेखि मै भात पकाउन जाने छु ।"
अलि सतर्क भावमा डाक्टर गोदत्त प्रसादले भने– "होइन ब्यारे, ठट्टा गरेकोसम्म हुँ, फेरि भोलिदेखि भात पकाउन गएर मलाई दर्शन नपाउने सजाय देउली नि !" अलि हाँसेर– "मेरो यो कुरा आफैँ पछुताउनु पर्ने मूर्ख कुरा हुन नजाओस् है, नानीथकुँ !" लोलाएका आँखामा खिस्स हाँसेर– "तिमीलाई 'थकुँ' झिकेर म खालि 'नानी' मात्र भन्न सक्छु ?"
मुसुक्क मुस्कुराएर नानीथकुँले भनिन्– "किन ?"
"'नानी' मा भएको मिठास 'थकुँ' ले अलि खल्लो पारेको छ ।" नानीथकुँले केही पनि जबाफ दिइनन् खालि सुन्दर कर्के आँखाले एक चोटि पुलुक्क मात्र हेरिन् ।
"रिसायौ कि ? तिमीलाई नमिठो लागे माफ गर, 'नानीथकुँ' नै भन्ने गरुँला ।" खिस्स हाँसेर गोदत्त प्रसादले भने ।
यो पटकमा पनि नानीथकुँले जबाफ दिइनन्, केवल लजाएको आँखाले पुलुक्क मात्र हेरिन् ।
"मैले त तिमीलाई सम्मानको भावमा पो 'नानी' मात्र भनेको, 'थकुँ' कट्टा गरेको तिमीलाई त्यति मन परेको रहेनछ !"
"अँ हो !" लज्जा मिश्रित हाँस्तो अनुहारले नानीथकुँ बोलिन् ।
"लौ लौ, तिम्रो प्राण झैँ मन परेको 'थकुं' लाई म खान्नँ, 'नानीथकुं' नै भन्ने गरुँला, अब त भो ?" आँखा नचाउँदै डाक्टर गोदत्त प्रसादले भने ।
"अँ हो !"
"अझ रिस मेटिएको छैन तिम्रो दिलमा ?" आँखा नचाएर डाक्टर गोदत्त प्रसादले भने ।
