त्यसै झरेर हातको सुतीक्ष्ण नोकको शर ।
बडो कलङ्क पापको हुने थियो छुट्यो तर ॥
चरोस् हरा अरण्यमा फुरुक्क भै बिनाडर ।
सुशीघ्र टापले भझिना हवा बनी बचाउँथ्यो ॥
कलड्कबाट पापको मलाई जो उडी पर ।"
)
विनीत प्रार्थना दुबै मिलेर गर्दछन् त्यहाँ । "नजीक कुटी छ चारु कण्वको यहाँ ॥ पवित्र पाउको भए प्रवेश भूपको जहाँ । धकाइसम्म मर्दध्यो शिकारको यसो वहाँ ॥
सुहाउँथ्यो महेन्द्रले दरिद्र आशको कुटी । प्रदीप्त सुवर्ण तेजले डटी ॥ समान रष््मिको सदा चढेर टाकुरा । म
काय
दया भए
नक त नानु ला
र
प्रसन्नता हुन
थियो
(२३) यसो गुनेर भन्न “म आउँला यसो अरण्यका
आँकुरा ॥
कृतार्थमा ॥”
यी सुचारु पुममा
घरेर वस्त्र मामुली हिँडेर आज राख सारथि प्रशस्त अश्व औ
म
रमी॥
दल ॥
वन्य मार्गको विहार चारु शीतल । शान्त ठाउँमा 'म छु' भनेर खल्बल ॥”
(२४)
यसो भनेर ओर्लिए त्यजेर ताज सुन्दर ।
घरेर वस्त्र मामुली सुसभ्य ठाँटको सुचारु माघपोसमा अनङ्ग झैं मनोहर । साथ
हास्यको
सँगी
रमाइलो
हट्यो पिए यान त्यो घुमेर सूत त्यो पर ।
तर ॥ चर ॥
(२५)
हराभरा अरण्यमा चरा टिपेर आँक्रा ।
जरा भिजीहरा
घुराधुरा ४40
रँगीन-पढ्ख-फर्फर किक सित त
हँदाुमर दह करै हुँदा ॥ पुरानु पड्ख पत्र झै जमीनमा गिराउँदा । महीप कीर्ति गानमा थिए चिर्बिराउँदा ॥
(र)
१०७
