Page:Shakuntala.pdf/365

ती पाए अब फेरि यो अवनिमा हीराहरूकी हिरा ।
स्वगै लोक समस्तको विजयको मिल्थ्यो मलाई सुरा ॥
ती आँखा दुद्दमा जगत्‌ कसुमको मिल्थ्यो कणामा कणा ।
बास्नातुल्थ करा गरेर मनमा बन्ध्यो रुँदी सम्झना ॥"
(११)

यस्तै तर्क गरेर कश्यपसितै सोधी नुझूँला भनी ।
आँखा कोमल ओर्लिए नृप जहाँ नाक्लो थियो जङ्गल ॥
देखे एक कमार सुन्दर त्यहाँ जो बोट झै फूलको ।
लालीदार कपोलको शिशु थियो आँखा बडा तेजिला ॥
(१२)

राम्रा लक्षणले सुशोभित सफा आनन्दको सिर्जना ।
जस्तो शिाल्पित चार बाल्य सुषमा हाँसीरहेको मृदु ॥
ठूलो भाल, सुपुष्ट ताज जगको नन्ला कि झैं प्राकृत ।
शोभा, कृष्ण कपालका मृदु मुना ढाकेर राम्रोसित ॥
(१३)

फुर्तीलो, हँसिलो, विनिर्डर, त्यसै जन्म्यो कि झै वीरता ।
राम्रो मूर्ति लिएर हाँक्न जगतै त्यो बालको रूपमा ॥
मानो गाल छ दिव्य देह हँसिलो मानो कनै अप्सरा -
बाटै जन्म लिएसमान धरणीको दिव्य आभूषण ॥
(१४)

राम्रा दाँत मुसे सफा लहरमा दाना उज्याला ननी ।
हाँसेका दुइ ओठ पल्लव नयाँ लाली खुलेका मनि ॥
चम्केका दुद नाल लोचन, लिई गन्दै थियो वेधक ।
लामा दष्ट्कराल तीक्ष्ण वनको ली सिंहको शावक ॥
(१५)

'हेल्‌ छचाने ! कति लेछ दाँत क्छको कछूतो छ तीखो हकि ?'
भन्दा डघार्र गस्यो र हान्छ शिरमा हप्काउँदै बेसरी ॥
कृत्तातुल्य बनेर शान्त त्यसले आँखा हरीया दुई ।
लुत्री लाउँछ त्यो मुहार मृदुमा कानै गिराई दुई ॥
(१६)