Page:Prithviraj chauhan.pdf/124

दवाइ खाँदो आत्माले सधैं
नजरभरि आँशु नै भरे
हामीलाई रुलाई
हाँस्नेले गरे
शासन लात्तीले ।
आर्यको आत्मा दु:खीनी बरी!
लाचार चरी नबोली मरी
पखेटा भित्र छिपाइवरी
घाउ ली राता विषका शरका
स्वर्गमा आँखा दयाको तरी
आँशुमा भाषा जीवनको भरी
हृदय जलन मुटु भै मरी
ठोकरहरू दुष्टका परी
अँधेरी रातीले ।
मनको इच्छा मनमै रह्यो
नबोल्ने भाषा आँशुमा बह्यो
सहनशीलले सीमातक सह्यो
नदेख्ने आगो दिलमा दह्यो
भारतको आत्मा कसले कह्यो
हिन्दूको जातिले ।
हा: कठैबरा ! कहाँ छन् आत्मा
जो आँशु झार्थे भारतका पातमा
जसलाई दबाई दुष्टले रातमा
मूकको गति पारेर लियो
सहज अहम्मान ।
झुकेको जाति
खाँदोछ लात्ती
सुधो है पनको लाउँदो छ पाती
अँधेरी ज्वाला बाल्दो छ बाती
हिन्दूका आँखा लाल लालमा झर्छन्
हिन्दूका भाषा अकालमा मर्छन्
गौप्राणी जस्ता गलामा पर्छन्