त्यसै रोइरहनाले र भात नखाइरहनाले अनि सहिरहनाले र बसिरहनाले आफ्नो समस्या हल हुने नानीथकुंले देखिनन् । अनि उनी एक्कासि जुरुक्क उठिन् र डाक्टर गोदत्तप्रसादकहाँ सरासर गइन् ।
डाक्टर गोदत्तप्रसादको आफूकहाँ आउने बिरामीहरूको निःशुल्क परीक्षा गर्ने बेला थियो । नानीथकुं पुग्दा डाक्टर गोदत्तप्रसाद बिरामी हेर्ने कोठामा बसी अखबार हेरिरहेका थिए । बिरामी एक जना पनि थिएनन् । नानीथकुंलाई यसरी एकाएक पाएर डाक्टर गोदत्तप्रसाद हर्षले पुलकित भए । उनको आत्मा आनन्दले नाच्न थाल्यो । अनि स्वागतको भावमा डाक्टर गोदत्तप्रसादले भने- "अहो नानीथकुं ! आज कत्रो निगाह !"
नानीथकुंले केही पनि जबाफ दिइनन्, केवल मुस्कुराइरहिन् । अनि झटपट उनी फेरि बोले- "नानीथकुं ! तिम्रो कृपाका निम्ति हृदयदेखि धन्यवाद है, म साह्रै कृतज्ञ भएँ । भन, म तिम्रो योग्य के सेवा गरूँ ?"
रोक्न चेष्टा गर्दा पनि नानीथकुंको आँखामा आँसुको छाया पर्न आइहाल्यो ।
नानीथकुंको यो दृश्य देखेर डाक्टर गोदत्तप्रसाद एकछिन जिल्ल परे ।
उनले सोधे- "किन नानीथकुं ! तिम्रो चेहरामा दुःख हाँसेको देख्तछु ?"
"अब मेरो अनुहारमा सुखले हाँस्न पाउने आशा त देख्तिनँ डाक्टरसाहेब !" अलि सुस्केरा भरेको आवाजमा नानीथकुंले भनिन् ।
"जबसम्म म तिम्रो कृपा कटाक्ष पाइरहन्छु, तबसम्म जीवनमा कहिल्यै पनि तिम्रो अनुहारमा दुःख देखा पर्नसम्म पनि दिन्नँ भन्ने मलाई घमन्ड छ नानीथकुं !" डाक्टर गोदत्तप्रसादले पूरा आश्वासन दिएर भने ।
"यही आशाले मर्न मन भएर पनि बाँच्ने कोसिस गरिरहेकी छु, डाक्टरसाहेब !"
"नानीथकुं ! केही कुरा छ भने झट्ट स्पष्ट भन, तिम्रो आजको सहसा आगमनमा केही कुरा कारण भएर बसिरहेको छ जस्तो मलाई लाग्यो ।" डाक्टर गोदत्तप्रसादले बडो मायालु भावनामा भने ।
"अब मैले तपाईंलाई पाउन नसक्ने भएँ ।" रुँदै नानीथकुंले भनिन् ।
"कुरा के पर्यो नानीथकुं ! प्रस्ट बुझ्न पाऊँ ?"
"अब तपाईं मकहाँ आउन नपाउने हुनुभयो ।"
