Page:Shakuntala.pdf/10

“मालाले कवि ! भारतीपद भजी चोला सुनौला लिनू ।
बग्दैनन् स्तन ती त्यसै किन लिइस् बेकारको यो छिनु ।।”
भन्ने बुद्धि कुबुद्धि भो, कवि बढ्यो मीठो अहङ्कारले ।
“आसू होस् सब दोष, होश पर होस्, पूजा यही” भन्दछ ।।
(२३)
मेरो हंस चढी सफा स्फटिकको माल धरी आँसुका ।
वीणा ली करमा नशा झनुनुनू झङ्कार्दछिन् जो सदा ।।
ती माला स्तनाको सुधा हृदयमा बस्छिन् बहाईकन ।
बुट्टा काट्छु छिनो लिई, नजर हुन् बत्ती उज्यालो दिन ।।
(२४)
“बुट्टा हेरन पिच्छमा झिलिमिली” भन्दै त्यसै ढल्किँदो ।
हुन् आरूढा नहुन् कि शुक्लवसना इन्द्रेषु झैँ झल्किँदो ।।
भैगो मत्तमयूर नाच्दछ भने नाचोस् फुलेका– ‘मन’ ।
लागून् बादल बेसरी गगनमा होला दुखी झन् किन ।।
(२५)
“नाला मात्र रहेछ यो शिशु” भनी दाढी फुलेका भनून् ।
मानो शावकतुल्य नाच्छ वनमा फर्फुर् गरी उफ्रिँदै ।।
पानी धेर भए गभीर ढँगले गङ्गा बनी चल्दथ्यो ।
पारावार पुगेर पूर्ण महिमा पूर्णेन्दुको खुल्दथ्यो ।।
(२६)
जस्तो भो, शिशुले पढून् कनिकुथी कस्तो कथा हो भनी ।
रेखा तीन हुने विचार गहिरा दाढी बढारून् यहाँ ।।
घुम्टो आधि झिकेर स्त्रीहरु पढून् टाढा चिहाईकन ।
काँढाबाट बची सबै रसिकले पत्ती गुलाफी सुँघून् ।।
(२७)
“हा हा भारत !” भन्छ जो अब पसोस् यो कुञ्जमा काव्यको ।
जो भज्छौ पुरुखा मुसार करले दाढी यहाँ कण्वका ।।
नाचून् दिव्य परी जवानहरुका आँखा उज्याला गरी ।
पर्दा फेरि उचालिएर युगका दुष्यन्त राजा बनून् ।
(२८)