Page:Tarun tapasi.pdf/89

१२
कसैको आँखाले उदरसित भन्थ्यो-जुनिभरी
झुकी तेरा निम्ती विकट पथ नापूँ म कसरी ?
कसैको त्यै आँखासित उदर भन्थ्यो- अति भयो
तँ लोभीले गर्दा हल न चल मेरो गति भयो ॥

१३
कसैको टोपीको मल-मलिन घेरो छ शिरमा
ठुटे, चिल्थो भोटो फगत पसिना-पूर्ण हरमा ।
कहन्थ्यो नाम्लाले जड मगजको हूँ म पगरी
निचोर्दै छू तेरो समझ अथवा ज्ञान-गठरी ॥

१४
कुनै कालो तृष्णा-जलधिबिच घाँटीतक डुबी
लिऊँ यै चोलामा धनधवल कौवेर पदवी ।
भनी कौडी कौडीउपर मुटुका रक्त-कणिका
झुकायेका देखे दिवस-विधु जस्तै अति फिका ॥

१५
अनौ वा कोदालो परशुहरु पक्री जुनिभरी
उठेका ठेलाले कठिन बिचरा पत्थर सरी ।
कसैका हत्केला मधुर मुहुनीदार मुहर
छुनासाथै भुल्थे सकल जुनिका कष्ट कहर ॥

१६
नछोयेका ढुङ्गा प्रभृति अरु खस्रो चिज जति
कसैका हत्केला कमल-दल झैँ कोमल अति ।
बडो बाधा मान्थे मुहर, रुपियाँ छन्छन गनी
उनै भारीबोका गरिबकन ज्याला दिन पनि ॥

१७
कडा अड्बे-खड्बे बगर, कँटिलो जङ्गल-तटी
उकालो, ओह्रालो हिँडिकन फुटेका पटपटी ।
कसैका पैताला समझ नभयेको पशु जुनी
भलो भन्थे, गर्थे कठिन खुरको खूब सह्रनी ॥